Weer een Beregoeietijd in Canada (Stage 2: Skagway & Whitehorse)

Dinsdag 15 sept.  Na de rit vanuit Atlin eerst een slaapplek gezocht rond Whitehorse. Een oud motelletje aan de Alaska Highway. In de stad was nogal prijzig en ik heb tenslotte eigen vervoer.

Airport Chalet Motel

Whitehorse is gegroeid. Dacht ik destijds te weten hoe e.e.a. ongeveer liep, moest ik nu een paar keer rondrijden om me te oriënteren. Zeker als je vanuit Google Earth verkent zie je fikse uitbreidingen (sub divisions genoemd) behoorlijk ver buiten de stad. Je weet de lage zijde van de “oude” stad is de Yukon maar daar achter is de oosthelling van het uitgesleten plateau. Aan de westzijde was die in m’n gedachten hoger.

Google Earth beeld van Whitehorse, Yukon. In rood ons motel. Naar het noorden lopend kon je iets voorbij de runway via een pad met veel trappen naar beneden : Down Town Whitehorse.

 

Daarbovenop ligt het vliegveld. Die vliegtuigen horen ze in de stad nauwelijks. Ik wil de motor 14 dagen in een garage box hebben zonder dat deze in tussentijd via een “blind sale” leeg verkocht wordt.  Deze box had ik thuis al gereserveerd. De lokatie zou downtown zijn en het is aan de Titanium Way 106 (nu ineens geen streets en Avenue’s meer?) M’n navigator kent t adres ook niet. Rest me vragen en nog eens vragen. Niemand kent het. Idd nieuwbouw aan een dirt road en op flinke afstand van het vertrekpunt van de bus naar Fraser over enkele dagen.  Vanaf Fraser de historic train to Skagway van de White Pass & Yukon Route.

Ik zal nog eens kijken hoelang het lopen is. Oftewel ik ben druk doende om de logistiek te regelen voor Henk en mij als hij morgenavond tegen de dagsluiting hier is. Ik wil ‘m vanaf het vliegveld op de motor vervoeren maar heb nog geen helm. Het is allemaal vlak bij elkaar maar de afstanden zijn desondanks toch groot. Je kunt die startbanen niet kruisen. Hij heeft er een lange reis van bijna 24 uur opzitten met een 9 uur verlengde dag en zal de eerste nacht goed willen slapen.

Woensdag 16 sept.

Boodschappen doen in Whitehorse en de trip naar Skagway voorbereiden. Kayaks zoeken om te huren. Ik was er eerder geweest, daar hebben ze mooie en stabiele exemplaren.

Donderdag 17 sept.  Vanavond komt Henk deze kant op. Morgenvroeg bouwvergadering want er zijn toch wat issues m.b.t. de trip.

• De bus rijdt niet meer en
• de Rangers van Parks Canada lopen de Chilkoot trail niet meer. Da’s niet zo erg maar ze hebben bovenop de pas ook de oranje  pilon paaltjes weggehaald om de route aan te geven.
• De historische trein rijdt nog tot de 24e dat is over een week dus dat kan nog.
• Maar dat historische treintje rijdt alleen van Skagway naar Fraser en terug. Zeg maar speciaal voor de mensen die met de cruise boten naar Skagway komen. Die komen niet meer daarna. Dus gaat de trein ook niet meer.
• Whitehorse – Skagway is 175 km. Misschien ook wel een mooiere route met de motor.

Bij Canada Parks wel veel gedetailleerdere info gekregen dan ik op internet heb kunnen vinden + een mooie kaart brochure. Ook de juffrouw van de Yukon trein was er eindelijk na 1,5 uur middagpauze. Maar toen had ik t al gehoord van de bus (die niet meer ging) bij het visitors centre. “It isn’t anders!!” één  van m’n historische uitspraken volgens m’n kinderen (via de telefoon, met ’n klant die honden wilde meenemen naar ons park in Hinton en ik niet passend vond)

Om 21:30 uur de Alaska Highway over gestoken naar Whitehorse Airport. Een hike van 300 meter.Ik zie ergens boven de Airport een knipperend lichtje, dat moet Henk zijn al seinend. Z’n vliegtuig vliegt nog zekere 10 km door om dan pas een bocht te gaan maken om in zuidelijke richting tegen de wind in te gaan landen. Voordat hij de aankomsthal binnen komt, en z’n bagage er ook is, duurt het toch nog ruim een half uur.

Henk is blij dat ie er is en is ogenschijnlijk teleurgesteld dat hij niet de tent hoeft op te zetten na nog een motorrit van enkele km’s.  We gaan naar de overzijde van de Highway en  drinken nog een welkomst biertje maar dan snel naar bed. Morgen weer fris voor de bouwvergadering  / project meeting.

Vrijdag 18 september.

’s Ochtends ontbijt met Henk om 8 uur. Natuurlijk was hij al veel vroeger wakker door z’n chronische jetlag. Want Henk is altijd vroeg op.  Gedurende de dag ’n bouwvergadering gehouden over de te volgen plannen.

Henk heeft als secretaris van de bouwvergadering de notulen als volgt gemaakt (in blauw).

Bouwvergadering gehad en de plannen zijn nogal veranderd. We gaan zaterdagmorgen, eerst een helm voor hem kopen en dan door naar Skagway per motor, kopen daar nog even een permit voor de Chilkoot trail, voor het Canadese deel vd route. Laatste advies inwinnen en laten ons dan wegbrengen naar Dyea, het eigenlijke begin vd route. Omdat we zaterdag laat beginnen te lopen, zullen we waarschijnlijk maar 8 km doen, en overnachten in Finnegan’s Point. Zondag lopen we dan 13 km naar Sheep Camp. Het zou mooi zijn als het weer meezit en we op Bloody Monday in 1 dag Happy Camp kunnen halen, geschatte duur is 8 a 12 uur. Vooral veroorzaakt door het zeer steile gedeelte hetgeen men de golden stairs noemen! Als het weer tegenzit (mist, of slechte omstandigheden), kunnen we eventueel halverwege bovenop de Chilkoot Pass overnachten in het grenswachtersgebouwtje volgens de mevrouw van Parcs Canada. Normaal gesproken kunnen we dinsdag makkelijk de 9 km naar Lindeman City halen, en misschien wel 13,5 naar Bare Loon Lake. We hoeven dan woensdag nog maar 11 resp. 6,5 km te lopen ( als we kiezen voor de shortcut naar de spoorlijn). Terwijl we uiterlijk pas donderdag om een uur of 4 op het eindpunt in Bennett hoeven te zijn. Dus hebben 1 dag speling voor onvoorziene weersomstandigheden of andere zaken.

Gaan vrijdag en zaterdag dan waarschijnlijk Skagway verder bekijken, een tripje naar de gletscher en onze vishengels uitproberen. Moet toch een keer een Zalm gevangen hebben, anders durf ik niet meer thuis te komen! 😅 Zondag weer op de motor terug naar Whitehorse, Lake Atlin slaan we in onze nieuwe planning maar over. 😢 gaan nog wel proberen om bovenloops van Whitehorse op de meren wat te kayakken, rest nog niet gepland, hangt van het weer af

Er was niemand met iets voor de rondvraag.

Dus vandaag de Storage Box afgezegd omdat motor stalling niet meer aan de orde is. De overige spullen kunnen we hier bij de Airport Lodge Motel in de liquor-room stallen voor een week.  De liquor-room is in Canadese etablissementen zoiets als ’n veilige bankkluis, waar in dit geval de sterke drank staat. Dus dat wagen we erop, mede omdat dit logistiek veel simpeler ligt dan die andere storage box. Omdat we met de motor gaan zijn we ook veel flexibeler zeker nu Henk ook een strak passend helmpje heeft. Omdat het maar voor een week is hebben we maar niet zo’n grote gekocht. Deze voor $50 (inclusief end of season korting) oftewel zo’n 35 Euri. Kun je niet om verlegen zitten.

Tevens een hengel voor Henk gekocht waar je gegarandeerd zalm mee vangt. Ook weer $40, wat dan weer niet duur is voor een zalm van 7kg. Dat is minder dan $6/kg tegen een prijs in Nederland van meer dan 30 Euro/kg voor ’n verse Pink zalm of ’n Silver Salmon.  Daar gaan we nog flink plezier aan beleven.

“s Middags even langs de Yukon gelopen:…… ter kennismaking. Direct oostelijk van de Railway Company building. Daar is het ook wel wat smal…… wellicht zo’n 150 meter, maar de stroming is geweldig en ’t water kolkt maar rond in alle richtingen. We staan er even in stilte in te staren.  Daarna volgt er een lange stilte welke pas wordt  verbroken tijdens een kop koffie bij StarBucks. Wat vond je van de Yukon? Wanneer zullen we gaan kajakken?  Henk zegt dat hij het nog niet weet, eerst de Chilkoot trail maar eens doen. Daar laten we het bij.

Daarna de voeding voor de hike tocht gehaald in een Sportzaak. Voor 6dgn / $204. gemiddeld voor zo’n $7/pack astronauten voer.  Ook nog wat bouillon blokjes voor t ontbijt. We wilden niet teveel meenemen, als het even kon wat gewicht kwijt raken.

Morgen vroeg weg richting Skagway. Aldaar even naar het “Permit Office” , de motor stallen, wat contact adressen activeren en dan de hike richting Dyea.

Niks veranderlijker dan t weer. We vertrekken rond 9 uur naar Skagway.  Rijden er in nauwelijks 3 uur naar toe en Henk heeft het berekoud gehad hoor ik aldaar. Natuurlijk het laatste gedeelte over de pas was nat en koud. In Skagway ging het wel weer. Snel naar de Rangers Office om te melden dat we de trail gingen lopen, nogmaals uitleg en de regels uitgelegd gekregen. Een permit was niet meer nodig, er loopt toch geen hond meer in deze tijd.  In het hoogseizoen worden er max 50 personen over de pas toegelaten. Nu is er geen bewaking van Rangers meer, geen grens station, en geen oranje route vlaggetjes meer over de pas…… so no services.  Vervolgens ons laten wegbrengen naar Dyea Chilkoot trailhead.

Hier volgt Henk’s relaas:

Zaterdagmorgen 19 sept. “A few seconds befor take off”,  foto laten maken van ons samen op de HD voor het Airport Chalet Motel, met bepakking achterop, door een of andere trucker. Mensen zijn hier altijd heel beleefd en vragen meteen hoe het met je gaat en wat je gaat doen. Toen hij hoorde dat we op weg gingen naar Skagway via de White Pass, waarschuwde hij ons nog; “the road can be icy!”.

Vol goede moed vertrokken we onder het oog van een stralend zonnetje. Heading South richting Alaska. Ik weet dat klinkt weird, maar Whitehorse Yukon ligt echt noordelijker. Onervaren motordriver als ik was, had ik natuurlijk veel te weinig laagjes aangetrokken. Gisteren midden op de dag tijdens ons proefritje had ik me in deze kleding met daarover een lekkere winddichte jas nog prinsheerlijk (als een ridder te paard 😅) gevoeld. Nu echter was het vroeg in de morgen en veel kouder, werd ook niet warmer, omdat we gedurende de trip hoogtemeters gingen maken. Paar keer vd HD om wat mooie momenten met de camera vast te leggen. Leo had mij nl benoemd tot hoffotograaf. Zijn camera was eigenlijk veel te groot om mee te nemen en zou op onze hike alleen maar voor extra ballast zorgen. Daarbij hij wilde ook wel eens op de foto, want bij de meeste survivals en tochten was Leo meestal degene die zelf de foto’s maakte. Nou hij heeft het geweten! 😛
Stukje voor de border nog snel even een kop hete chocolademelk gedronken en wat info gevraagd aan de “local”. Ze hadden hier de laatste maanden geen enkele beer gespot, en in het voorjaar ook al veel minder dan vorig jaar. Dus de vooruitzichten waren (in mijn beleving) b(e)ar slecht! 😜 Bij de Canadese grens nabij Fraser (waar ook ons uiteindelijke doel het treinstationnetje om weer terug te komen naar Skagway) is, konden we zo doorrijden zonder enige controle. Toen werd het op alle fronten erger, mist, regen, niet meer genieten van het prachtige uitzicht, maar dicht tegen Leo aan om nog enigszins iets op temperatuur te blijven. Zoals een goed wielrenner betaamt, had ik ook in de chocotent al een dikke krant gescoord en die als extra laag achter mijn jas gestopt. Vond het daarom ook niet zo erg dat we enige kilometers verderop bij de Amerikaanse grens na controle van ons paspoort door een zeer ambtelijk mannetje, vriendelijk doch dringend verzocht werden de motor te parkeren en BINNEN te komen😇. Het bleek dat we een formulier van goed gedrag in moesten vullen. Nou dat was voor mij niet zo moeilijk. Bij sommige vragen zag ik Leo even twijfelen. Met name ook weer de vraag of we wapens (katapult) of pepperspray bij ons hadden, werd door ons allebei netjes met nee ingevuld. Na de nodige pecunia te hebben voldaan voor een 3 maand geldend visum, welke we bij de laatste keer richting Whitehorse weer in moeten leveren bij de Canadese grens, konden we onze trip vervolgen. Net voor Skagway, toch eerst nog maar snel even rechtsaf richting Dyea, waar onze voettocht zou starten. Alvast het een en ander verkennen, en misschien kunnen we daar het zwaarste deel van onze bagage al achterlaten. Nee dus, alles eenzaam en verlaten op de campground. Nog een paar km verder gereden over de muddy gravelroad vol met gaten, om de historische begraafplaats te vinden van ca. 70 golddiggers die allen op een zelfde voorjaarsdag in 1898 door een lawine tussen Sheep Camp en White Pass verongelukt waren. Helaas weer omgedraaid, de weg was te slecht. Nog wel even van de motor geweest op de Historic Site van Dyea, maar Leo bleef op de HD zitten omdat we nu toch echt een keer naar Skagway moesten om de laatste info in te winnen.
Misschien komen we na de hike nog even terug, dan hebben we meer tijd. Even een filmpje geschoten van achter op de HD terwijl we langs de landingsplaats (afmeer?) van de golddiggers reden. Een stop om een paar Bold Eagles op de foto te zetten die daar op het strand aan het foerageren waren.
In Skagway bleek dat het Trailcentre dicht zat, dus toen maar naar de “VVV“.

Dus met het afzetten door driver Ann, at the trailhead, bij de brug over de Taiya River, is de Chilkoot trail begonnen.  Tot hier kunnen nog wel wat Silver Salmon visjes stroomopwaarts komen. Bewijs: De grizzly’s vissen er nog, maar belangrijker wellicht, ’t stikt er in een der laatste bochten, voordat het te ondiep wordt, van de zeehonden / seals. Vreemd, zij liggen steeds met de kop stroomopwaarts in het water, terwijl de zalm ook stroomopwaarts zwemt.  Ook de bold eagles zijn er in grote getale voor de resten. Dus er moet nog vis aanwezig zijn.

Deze grizzly zoekt ook nog wat zalm in het naseizoen. Desnoods de karkassen welke terug gevoerd worden door de rivier alsnog prooi voor bold eagles, beren, coyote’s, etc. Er gaat niets verloren in de natuur. We hebben ‘m met wat signalen weggestuurd zodat we zelf konden vissen, maar wel op levende silver salmon.

Er liggen natuurlijk ook veel zalm-karkassen van de exemplaren die hun eitjes gelegd hebben, daarna gestorven zijn en met de stroom weer terug gevoerd zijn naar de flats zoals deze ondiepe monding heet.

Henk goochelde nogal eens met km en mijlen onderweg. waarschijnlijk als testje  moraal voor mij, maar ik geef geen krimp. Dag1 b.v. riep hij steeds we moeten 5 km lopen, kort dagje vandaag en dan lekker slapen. Afgezien van het feit dat ’t met een fikse bult van 150-200 meter stijgen en ook weer dalen begon dachten we na twee uur lopen dat we ongeveer in Finnigan’s Camp zouden moeten zijn, dat is 2km/uur, hmm…..niet veel progressie en al behoorlijk zware benen het duurde ook bijna 3,5 uur voordat we er waren. Als snel werd duidelijk dat ’t  5 mijlen moeten zijn geweest hetgeen na de check ook bleek. Gelukkig hanteren we de hoogte verschillen in meters en niet in mijlen…..

De Chilkoot Trail  gaat beginnen….. een tocht waarvan ik steeds heb gedacht dat moet in een dag of 3 kunnen. Als gevolg van een, een week durende indoctrinatie van alle actieve instituten: Parks Canada en ook van die van de Amerikaanse Rangers kijk ik er nu wat genuanceerder tegenaan. Het zal wel door de aansprakelijkheids verhalen komen dat men er zo zwaar tegenaan hikt hier en wellicht door minder succesvolle expedities van argeloze onervaren hikers. Elk jaar moeten er tussen de 5 en 10 hikers per heli worden opgepikt vanwege onbezonnen acties, blessures oid. In principe is de tocht ook in een dag te doen. Dan wel zonder bagage/rugzak. ’n drinkbeker, wat energy bars, ’n paar gelletjes, en gaan. Als je tegenvallers wilt uitsluiten neem je voor nood ook een slaapzak mee. Vervolgens is een matje ook wel handig en als het regent een (klein) tentje. Dan heb je al met al zo 10kg. Als je toch overnacht komt er van alles bij: bearspray, katapult, flink mes, ’n stove, meer voeding, regenkleding, warme fleece extra, etc. Allemaal voldoende om het tempo te drukken zodat je er zo 3 dagen overdoet als het een beetje tegenzit.  Fikse regen, helemaal niet ondenkbaar drukt ook de snelheid. Als alles gericht is op snelheid zie je weinig. Dus om te genieten wordt het geen topspeed + dat Henk nog foto’s wil maken 🙂 ja daar heb je ‘m weer….. Henk en foto’s maken. Genoeg ingrediënten om de tijd te nemen.   We zullen zien. We hebben de loopduur opgerekt tot maximaal 6 dagen. Normaal zullen we het in 5 dagen doen.

Volgend trajectdeel “de Chilkoot trail”