Memorabele milestones tijdens “de Term” in de West waren toch wel het centimeter meetlint en de repatkist. Misschien moet je er het eventuele “spaarschema” ook wel bij vermelden.
“Centimeter”
Beide eerst genoemde items kondigden het nakende einde van het verblijf op Curaçao of Aruba aan. Ruim 100 dagen voor het repatriëren, ja ongeveer 3 maand, kreeg je van Defensie het bericht wanneer jouw exacte vertrek datum was richting Holland, Schiphol, thuisreis.
Vervolgens reken je 100 dagen terug en je koopt (hebt allang) een centimeter meetlint.
Deze hang je op aan de binnenzijde van jouw kledingkast naast je stapelbed. De buitenzijde van deze stalen kleding kasten is van Defensie en zien er allemaal hetzelfde uit. De binnenzijde is jouw territory, mits deze strak is opgeruimd. En de stapeltjes kaarsrecht zijn.
Vanaf dag 100 knip je er elke dag één centimeter vanaf. Zodra je in de barak bent zet je jouw kast open zodat iedereen, vooral de “verse balen”, direct zien hoe ervaren je bent en hoelang je nog moet. Regelmatig schreeuw je uit alle macht over het kazerne terrein en door de barak (8): “Verse baaaaaalen! Nog 68 dagen”, als een wolf die z’n territorium uitzet en bewaakt. Daarna ga je vergenoegd op de “porche” zitten met de poten op tafel.
In het zeer beperkte (6x) aantal brieven die ik in 1 ½ jaar aan m’n ouders thuis heb geschreven heb ik, tegen het einde van m’n term, eens melding gemaakt van die b.v. 68 dagen. Later hoorde ik van mensen “rond thuis” dat m’n ouders meldden dat ik het helemaal niet naar m’n zin had in de West want: “Ik telde de dagen af!”
Niets was minder waar, het was een kostelijke tijd. Altijd zon, verzekerd van voedsel en onderdak, weliswaar een karige vergoedingen/salaris, veel vrije tijd. Vijf dagen per week een halve dag “werken”. Zo nu en dan wachtlopen. Die liep ik achter de bar als tapbaas en werken op de tekenkamer.
Het tweede fenomeen was de repatkist.
De repatkist was bedoeld om “AL” je spullen die niet in de plunjebaal mee terug konden te verpakken en naar je huisadres te sturen. Dit ging opmerkelijk genoeg wel op kosten “van de baas”, Defensie, de Marine, het Korps.
De “repatkist” lxbxh. 113x68x75cm , hier onlangs (2021) gerestaureerd en gepimpt, nadat deze 50 jaar in m’n ouderlijk huis, waar m’n broer al die tijd heeft “geboerd”, op zolder had gestaan. De bodem hier en daar wat houtworm, iets nat geweest maar verder nog goed. De boekhouding van de vorige eeuw zat er nog in en is snel verbrand. Waarom is niet duidelijk…. 🙂 Geen uitzonderlijke kist maar wel een, naar nu blijkt, voor mij ’n behoorlijke emotionele waarde. Wat zat er destijds zoal in: Natuurlijk het spaarschema, kleding welke niet meer nodig was, duikspullen, sportspullen, souvenirs uit Suriname, klewangs, Surinaamse drum, schelpen van Bonaire, donker blauwe Mariniers pak met pet, groene “dungeries”, tropen kleding, foto boeken, Suffisant expressen, .
Om e.e.a. ordentelijk te laten verlopen mocht je van de ’t Korps niet eerder dan zo’n 8 weken voor vertrek die kist in de barak bij je bed hebben staan. Ja voor alles is wel een autoritair regeltje binnen het Korps…… moest ook wel….! (Wellicht waren er ook gasten die ‘m na de eerste paar weken al wilden inpakken.)
Voordat ie bij je bed stond moest je er al een tijdje erover nadenken door wie en hoe zo’n kist te laten maken. Het was ook ’n beetje plannen want die kist is straks pakweg 2 maand onderweg. Hoe lang kun je zonder? Waar kun je het best zonder de inhoud: in de West of thuis…. Daar kwamen we wel uit. Bij m’n weten had ik behalve “ ’t Spaarschema”, ’n Akai tape-deck en ’n paar souvenirs niet zo veel.
Ik had een kist van lxbxh. 113x68x75cm. Buitenwerks. Nu had ik die maten niet zelfverzonnen. Binnen de kazerne hadden we een “timmerlaar”: Roelof Talen, eerzame noeste Marinier 3, in die tijd. Misschien was hij wel de “kajoe” van Suffisant. Maar in ieder geval, net als ik een baantjes gast maar hij zat in een paraat peloton. In z’n vrije tijd en wellicht ook in diensttijd timmerde hij repatkisten in elkaar. Niet dat hij een beroeps opleiding had gehad als timmerman, nee, hij wilde wat om handen hebben, wat te handelen en te “ritselen”. Hij had wel wat standaard maten beschikbaar, wellicht voor beroeps, onderofficieren, miliciens (zoals ik). Officieren hebben waarschijnlijk weer andere kanalen en sponsoren. Roelof “ritselde” overal materialen. Allerlei spullen voor de legereenheden op de basissen in de West kwamen aan per schip. Natuurlijk veelal in kisten, dus veel hout en multiplex platen. Munitie ook natuurlijk, mooie kistjes met scharnieren en hengsels en sluitingen. Op een of andere wijze belanden die spulletjes veelal in zijn werkplaats wachtend op een tweede leven. Roelof leende die van defensie, moeten nog ’n keer terug…..
Met die timmerman, annex Marinier 3, ben ik nog steeds bevriend. Ondanks dat hij me die kist destijds voor een godsvermogen, uit m’n geheugen 35 Antilliaanse guldens, had verpatst. Bij een honorarium van 135 van die guldens is dat ’n forse donatie aan z’n “wealthy” bestaan. Hij kon niet zo goed leren oftewel geen zin aan, en ik niet zo goed handelen…. dus ik gunde het hem. Een keus was er ook niet, want shoppen was er niet bij.
“Spaarschema”
Ja nog zo’n item. Ik heb wel wat van die “repat vriend” Roelof opgestoken en m’n handels instinct wat geactiveerd. ’n Splinternieuw apparaat kopen was me wat te duur. Dus een mooi apparaat overgenomen van een zekere Marinier 3, Romein. Er zat ook een headset bij, in die dagen ’n luxe. Daarmee kon je zonder anderen te hinderen met jouw muziek ongestoord luisteren.
Heb ‘m nog vele jaren gehad in Nederland. Enorm van genoten. In de West veel muziek opgenomen via andere spaarschema’s en anderen die platen hadden gekocht en een platenspeler. Geen idee meer wat ik er voor betaald heb, alsof dat interessant is.
Hoe het ook zij, op zekere dag, maakte je kenbaar aan de Postkamer dat je kist klaar, gevuld, dicht getimmerd, twee sloten erop met adressering, klaar stond. Op zeker moment komt er een 3-tonner langs de barak en wordt de kist met vereende krachten “voorzichtig” opgeladen waarmee de thuisreis is begonnen. Enkele weken na m’n eigen thuiskomst arriveerde de kist vrij laat. Blijkbaar had de overtocht met alle inklaar perikelen 10 weken geduurd. Uitpakken was toch weer spannend met alle pottekijkers erbij. Met het uitpakken kwamen ook de eerste verhalen (welke het daglicht konden verdragen) eruit.
Ik had m’n kleding (blauwe pak met rode bies) nog nodig tijdens het “uitrouleren” inclusief uitkeuren. Zolang je nog niet afgezwaaid bent, sta je nog onder “appèl” en bevel van defensie / Korps Mariniers. Dus je moet ook in militaire kleding blijven acteren.
Uitkeuren was natuurlijk ’n bijzonder moment: Bij het uitrouleren ga je langs allerlei verplichtte diensten waaronder o.a. de keuringsarts. Ervoor tekenen dat je niets fysieks of mentaals had overgehouden van je diensttijd. Zeker gasten die ’n geslachtsziekte hadden opgelopen deden er goed aan om dat helder vast te stellen. Het is natuurlijk lastig om defensie ervan te overtuigen dat je dat beroepshalve hebt opgelopen… Maar goed je wilde wel afzwaaien…….. dus je deed je best.
Wordt evt. vervolgd…….. als er nog verdere inspiratie is en bronnen zijn.
Zie ook:
==============================
Beregoeietijd 
Ik kwam thuis was mijn kist al helemaal uitgepakt , konden ze niet in de trap laten staan . jammer voor het samen ontdekken van jouw schatten .