Zoals in de laatste blog al gememoreerd heeft Leone hier gewerkt aan haar scriptie, terwijl Viktor z’n geliefde hobby, vissen, beoefende. Op woensdag 29 juni, ’n dag voor Leone’s verjaardag, heb ik hen opgehaald van Edmonton.
Viktor had ook nog wel ’n andere hobby willen uitvoeren, een paar ritjes op m’n Harley b.v.. Was voor mij ook best geweest ware het niet dat m’n verzekering verbiedt dat er anderen zonder een valid Canadees rijbewijs de machine berijden. Heel coulant had ik in Nederland wel een ritje gemaakt op z’n vaders BMW. Maar goed om hier onverzekerd rond te gaan rijden daar is zo’n ding ook weer wat te prijzig voor.
Zo tussen haar scriptie werk door heeft Leone nog wel kans gezien om hier en daar wat leuke dingetjes te doen. ’t Bezoek aan de Hinton Rodeo, Athabasca Lookout, canoe en kayak tochten, de WEM, Beaver board walk en Jasper.
Voor haar verjaardag op 30 Juni hebben we haar een gezellige overnachting in Jasper aangeboden. Deze heeft ze op een alternatieve wijze verspeeld. Hans K. moest terug gebracht worden naar Calgary. Voorstel was dat Leone & Viktor dat zouden doen via de Ice Fields Park Way. Op de terugweg wilden ze dan even Calgary bezoeken, daar was de Stampede juist op ’t hoogtepunt. Vervolgens Canmore en zo de route terug met ’n bezoek aan alle watervallen, Banff en alle beziens waardigheden onderweg met uiteraard tot slot ook Jasper.
Tussen al die activiteiten nog ‘ns naar Miette Hot Springs samen, moet je gezien hebben en ook Maligne Lake. Ook Rock Lake hebben zij nog bezocht. Dus de omgeving volledig verkend.
Op de laatste zondag voor hun vertrek moesten we toch nog even samen vissen. Dus trokken Leone, Viktor en ik erop uit. Viktor had al een hele tijd nieuwe vispullen en had al heel wat uren aan allerlei waters gestaan. Ook bracht hij ’n keer een mooie brook trout (forel) mee welke we met z’n 4én soldaat hebben gemaakt. Lekker.
Dus nu met twee hengels op pad en wijze adviezen van Leone. Ik had m’n hengel nog nauwelijks uitgegooid of ’t begon al te trekken aan m’n draad. Viktor kijkt nog een keer en denkt dat kan niet zo snel.
Ik was banger dat ’t haakje tussen de rotsen vast zat en haal ‘m binnen al gauw constaterend dat er wel degelijk ’n mooie brook trout aan zat van zo’n 40cm zoals Leone professioneel vaststelde met de meetlat.
Derde en m’n laatste forel alweer. Zij springt ’n eind boven het water uit om te ontsnappen. Bleek er een van 52cm te zijn. Toen we er samen 5 binnen hadden gehengeld zijn we gestopt met de killing. De rest werd de vrijheid weer gegund.
Deze rainbow was 52 cm lang. Al snel hadden we er vijf gevangen in ’n uur tijd.
Thuis gekomen heb ik ze schoon gemaakt en in de grote bakschaal. Voorzien van kruiden een lekkere marinade. Daarna 45 min op de BBQ zo zacht mogelijke gaar sudderen.
De grote rainbow aan Pieter en Diederik gegeven. Pieter heeft deze de volgende dag bereid. Ik dacht die eten ze wel met z’n tweeën, maar nee hoor! De andere dag bracht Pieter voor ons beiden nog een maaltje. Smaakte ook uitzonderlijk goed! Pieter bereidde de forel met venkel. Dat zal ik onthouden.
Tijdens onze vakantie in Canada besloten we deel te nemen aan de adventure race “Race the Rockies” in Edmonton. Het zou een zes uur race zijn maar in de briefing wordt vermeld dat het een negen uursrace is geworden. We waren er niet zo blij mee dat het in een stad zou plaats vinden, maar de stadsparken zijn daar zo groot en ruig dat het een prachtig decor was en je niets merkt van de stad. Een leuk onderdeel was het verplaatsen met de trein van noorden naar het zuiden van de stad. Dat gaat vele malen sneller.
De volgende dag door naar Hinton in Alberta. Iets noordelijker ligt Blue Lake Center een outdoor training center en een groepsaccommodatie op 1.180 meter hoogte. Tevens zou daar een heuse survivalbaan opgebouwd zijn. Dit geheel wordt beheerd door familie Slütter, geen onbekenden in de Nederlandse survivalwereld. We werden hartelijk welkom geheten en konden onze camper stallen op het terrein. Het was nog licht en we maakten even een kleine wandeling over het terrein. Een prachtige backcountry locatie. Met ons survival oog zagen we direct de touw hindernissen. Verdeeld over het terrein hingen diverse survivalhindernissen. Het bloed begon te kruipen. We troffen nog een prachtig meertje en we zagen de bekende Nederlandse mtb route bordjes. Terug bij de camper maakten we een praatje met Leo en medewerker/trainer Pieter. Pieter wilde de volgende ochtend met ons survivalparcours wel over. vMet kramp in de benen van de adventure race starten we om 11 uur op de survivalbaan.
Pieter is vanuit Nederland hier komen werken en om wat te zien van de wereld. Het parcours is gericht op Canadezen en wordt hier “low rope course” genoemd. De hindernissen hangen niet hoger dan 2,5 meter. Het zijn de bekende onderdelen apehang, swingover enz. Vele hindernissen en prachtig verdeeld over het terrein. Aan het einde nog een recordpoging apenhang. Het record staat op 1 minuut en 02 seconden. Ik kon er niet minder dan 1.35 van maken. Het damesrecord is nu gezet op 2.35. Wie durft?
In de middag werd er survivalles gegeven aan een klas Canadese kids. De volgende dag zouden ze een mini adventure race op het terrein houden. Wij zijn even aangesloten bij deze les en hebben her en der wat geholpen. De oefeningen voordoen was geen probleem. Maar hoe vertaal je een voetklem, apenhang en postmanwalk. Huh postmanwalk is toch Engels, maar het lijkt wel iets heel Nederlands. Waar komt die naam dan vandaan? Ja, zo kon Leo nog een hindernisnaam noemen van een oude president uit het Midden oosten. Zo is er ook een hindernis in Kootstertille ontstaan met de naam Adolf. En zo zullen vele verenigingen eigen namen (met een verhaal) voor hindernissen hebben. Zo hadden ze bedacht dat voetklem “footlock” en apenhang gewoon “like a monkey” werd. Het was een leuk survival moment en wie weet heeft de hoogtetraining geholpen.
De volgende ochtend werden we door Leo stroomopwaarts van de Athabasca gebracht met de auto en voeren per kano weer terug met één wild overnachting. We hebben genoten van het uitzicht en de omgeving. Echt de moeite waard.
Er is bij ons wel enige jaloezie ontstaan op de fam. Slütter . Bedankt en wie weet tot ziens.
Sinterklaas kent men hier niet en de kerstsferen worden al enkele weken opgeklopt. De voorverkopen, om thuis alles in kerst sfeer te brengen, moeten natuurlijk ook aan de man worden gebracht.
Mensen ontwerpen b.v. een “prachtig” opgetuigde kerstboom welke soms wordt gesponsord door een bedrijf. Al die opgemaakte kerstbomen worden geplaatst in de hal van zo’n grote mall in Hinton. Daarop kunnen mensen inschrijven, een soort verkopen bij opbod. De opbrengst gaat naar een goed doel.
Dan kun je het treffen dat je eigenaar wordt van een kerstboom welke is opgemaakt met allerlei artikelen van de Edmonton Oilers. (mini shirts, sjaaltjes, sticks, puck’s en zo) Het ijshockey team van Edmonton. Daar werd b.v. al $ 600 voor geboden…. Voor sommige grotere en exclusievere bomen soms nog veel meer.
Een witte kerst wordt het ook dit jaar weer. Er ligt al even sneeuw. Dus de laatste weken al stevig wezen schuiven. Het heeft ook al heftig gevroren (-28C) en gewaaid. (op ons terrein, over de wegen en paden ca 40 bomen ontworteld of stomweg afgedraaid door een werveltje. Dus nogal wat (motor) zaagwerk, maar alle paden en wegen zijn weer vrij.
Momenteel, woensdagavond Dec 7th, 2011 rond 11 uur is het ook weer wat frisser buiten. -22C. Binnen is het +22C omdat we de houtkachel wat hoger opgestookt hebben. ’n Verschil dus van 44 graad Celcius. Buiten zal het vannacht nog wel wat verder zakken. Komt o.a. omdat het helder weer is. Maar de wind is nog zuidelijk, dus wordt t niet te gek. Als er ook nog polaire wind (N) komt dan ga er maar aan staan.
We treffen dus wat voorbereidingen voor de kerst en de jaarwisseling. Dan is er weer wat verhuurd. Verder contacten onderhouden voor volgend jaar en offertes maken.
Vanmiddag samen nog een uurtje rondgelopen. Dat was fris. Met windchill -17C.
Riny is thuis met de kerstboom aan het optuigen. Ik heb er weer een uit het bos getrokken. Kan er niet toe komen om er een te kopen als er miljarden staan tot aan de Noordelijke IJszee. Deze is een beetje misvormd, met twee toppen. Dus eigenlijk optimalisatie van de soort.
Deze weblog werkt een beetje. Nog geen foto’s uploaden. Veel functies werken ook nog niet. De meeste berichten staan er wel weer, maar de widgets werken niet goed. Men is nog steeds bezig om alle blogs weer in de lucht te krijgen. Daarna denk ik de foto’s en daarna frivole functies.
Dus ik schrijf maar ff iets zonder plaatjes en ga nu slapen.
Leo
Inmiddels zijn we aan december 19th, 2011. Ik kijk zomaar weer eens een keer of het uploaden van foto’s werkt en warempel het lijkt te werken. Dus voor proef er maar een paar tussen gevoegd.
Riny ziet ze vliegen maar probeert dat toch vast te leggen hetgeen niet simpel is. Een plaatje halverwege haar werk.
Dat gaat best wat worden!!
…………………..en zie hier, ’t project is afgesloten en de handtekening eronder, hetgeen onverbiddelijk de voltooiing van het werk betekend.
14 dagen na m’n terugkeer op Blue Lake toch een wat bijzondere meteo ervaring alhier. Vrijdagavond, bij het naar bed gaan, was het nog -10C. De volgende ochtend on acht uur -1C. Die zaterdagavond rond middernacht was het +10C met een harde zuidwester wind. Die komt dus van de Vancouver regio oftewel de Pacific Ocean. De ingrediënten voor een Chinook dus. We hadden een bruiloft dit weekend, op de zaterdag om preciezer te zijn. Na afloop opruimen en om 1 uur ’s nachts naar huis door de inktzwarte stormachtige nacht. Riny was al weg. Maar na 200 meter, net halfweg vanaf de bult in onze oprit stond ze in het pikkedonker te wachten voor wat omgewaaide bomen.
Deze lag s’ochtends vroeg in de weg.
en deze valt maar zo om met nog zo’n 40 anderen. Daar heb ik nog wel wat werk aan.
Dus de motorzaag ophalen thuis. Na ’n uurtje zagen, in dermate kleine stukken dat de boom terzijde is te schuiven, konden we naar huis. De motorzaag liep voor geen meter. Misschien heeft iemand er de verkeerde brandstof erin gedaan??
Deze miste ’s nachts op een paar meter ons huis.
Thuis nog wat zitten napraten tot half drie. In bed hoor je de wind rond het huis loeien. Dat zijn we hier niet zo gewend. Maar uiteindelijk val ik, na enkele uren, ook in slaap. Motorzagen voor het slapengaan is niet goed voor een lekkere nachtrust!!
Om zeven uur hoor ik de telefoon enkele keren (zachtjes / trillend) afgaan. Na enkele minuten besluit ik eruit te gaan om te zien wat ’t is. Misschien een der gasten die wil melden dat de verwarming is uitgegaan door de wind. En jawel hoor, er wilden wat gasten vroeg weg hetgeen normaal zonder kennisgeving kan, maar er lagen weer enkele (dikke) bomen over de weg tussen ons huis en de Main Lodge. Ook vlak naast ons huis een fikse boom welke het huis op enkele meters gemist had. ’n Nachts echter niets horen vallen.
Dus om zeven uur de pruttelende motorzaag weer opgepikt en erop uitgegaan. Met dat hakkelende ding was het voor elke snede 10-15 min zagen voordat ik erdoor was.
Na 1-1,5 uur was er een doorgang gecreëerd zodat de gasten weg konden. Het regende lichtjes, dat wordt een vies blubber laagje. Dus weer naar bed. Slapen wil weer niet best, niet gek dus, maar nog wel even “weg” geweest.
Toen ik wakker werd sneeuwde het hard. na enkele uren ligt er ruim 10 cm natte sneeuw terwijl de temperatuur daalt. Dus ik besluit maar om een paar uur te gaan schuiven. Rond vier uur ’s middags is het droog en de meeste sneeuw aan de kant.
Direct naar Hinton gereden om Pieter naar ’n Chinese vriend te brengen die jarig was en, hoe kan het ook anders, enkele mensen uitgenodigd om bij de Chinees te gaan eten. Dat leek Chiu (zo heet hij) wel leuk. Jammer voor hem was dat die Chinees geen Chinees sprak maar alleen Canadees. Maar het eten was goed. Wij aten intussen bij Bosten Pizza.
Daarna bij Julie samen ’n toetje, ijs van DQ oftewel Dairy Queen. Heerlijk.
Rond negen ’s avonds weer naar huis. Alhoewel de Highway besneeuwd is kun je er, met de 4WD, redelijk rijden.
De Chinook was kort maar is ten einde. Veel blubber sneeuw achter latend welke nu gaat bevriezen. Daarop dan weer 4″ snow.
Morgen onderzoek naar de motorzaag, of een nieuwe, en daarna nog wel ’n dag of wat zagen om alles weg te krijgen. Ik moet nog een rondje maken over alle trails en roads. Dat zagen en opruimen moet ik dan alleen doen. Pieter gaat morgen richting Vancouver / Whistler.
Een hele tijd uit de lucht geweest. Wist niet dat zo’n weblog organisatie zich dat kon veroorloven. Blijkbaar wel. Maar ik vrees dat zodra alle blogs weer in de lucht zijn dat velen eieren voor hun geld kiezen door hun uploads veilig te stellen als dat simpel en volledig kan.
Ja deze heb ik maar even test genoemd om te zien welke functies er via de nieuwe “provider” , middels “WordPress” werken. Nou dat is nog lang niet alles.
Alle plaatjes zijn nog weg.
Slechts 4 van de honderden post zijn terug.
Deze 4 staan nog vol verkeerd geïnterpreteerde leestekens
Ook enkel positieve punten.
Er zit en spellings controle ingebouwd.
Uitgebreider dashboard (maar daar ziet de lezer niets van.
Dus we wachten nog tot ’t geheel wat completer is. Nu kan er wel tekst geblogd worden dus dat doe ik dan maar.
’n Week van relatief intense drukte door een groep van bijna 80 enterpreneurs uit Northern Alberta. ’n Groep van ca 50 kids van 14-15 jaar, vergezeld door wat oudere studenten en ook ouders en professionele instructeurs. Aan hen wordt bijgebracht hoe te komen van idee tot uitvoering. Dat kan ook zijn ’t oprichten van een onderneming. Maar in de praktijk komt het neer om een product op de markt te brengen. Dat is ook het laatste wat ze deden als proeve van bekwaamheid. Een marktkraam inrichten en hun produkt aanprijzen aan ouders en geïnteresseerden. Na 7 dagen hadden we de laatste zaterdag dan ook 150 mensen aan een BBQ. Die 7 dgn de hele groep van 80 man 3 x daags aan tafel + onderdak.
Daarvoor een native groep met ’n identiek idee. Toen hadden we Annemieke en Hans met kinderen hier. Nu is er een ander nichtje op komst.
Komende donderdag komen Anne Hilderink en haar Arnold samen met de kinderen Paula en Elisabeth. Zij zijn eerst een week in St. Pierre geweest en komen morgen naar Edmonton vliegen. Daar pikt Veronica hen op. Donderdag komen zij deze kant op. Naar verluidt met een auto van Veronica. Dus een 0.5 tons truck.
We will see.
Onze huidige bezoekers gaan morgen weg. Pieter en Diederik, onze volunteers, brengen hen weg naar Calgary en genieten een paar dagen op de terugweg op de Ice Field parks Way.
Ook gedurende het jaar 2011 krijgen we op Blue Lake weer bezoek van talrijke Nederlandse vrienden, oud collega’s en family.
Afgelopen week nog naar Edmonton geweest om Leone en Viktor, na 4 weken “vakantie” terug te brengen richting Airport.
Leone wilde op Blue Lake in alle rust haar scriptie voltooien. ’t Is de afsluiting van haar studie Bedrijfskunde welke ze heeft gevolgd in Groningen. De afsluitende Master volgde ze in Amsterdam met als richting International Financial Accounting. Haar laatste stuk zal midden Augustus worden ingeleverd zoals is “afgesproken” met haar studie begeleider. Dus medio September zal haar studie zijn voltooid. Hopelijk besluit ze nog tot een feestje tzt. Altijd een goede reden om een tripje te plannen voor een van ons.
Viktor had juist voor vertrek naar Canada zijn studie voltooid en “moest” direct na thuiskomst aan het werk in z’n nieuwe job.
Beiden hebben ons ondanks hun drukke dringende bezigheden als schrijven en voor Viktor: vissen, ook geholpen met o.a. bardiensten tijdens de weddings hier.
De wat koude en regenachtige zomer hier is niet zo geschikt voor zonne-uren op ’t dock in Blue Lake maar meer om te vissen. Daar heeft Viktor dan ook wat tijd ingestoken.
Op dinsdag July 26th hen dus naar Edmonton gebracht en afgezet in de WEM (Mall) . Aldaar nog even samen koffie gedronken waarna ik de terugreis kon aanvaarden.
’t Was heel fijn om hen een aantal weken om ons heen te hebben. Viktor een beetje beter te leren kennen en ook om samen wat te doen.
Toch besloten om nog een aan te gaan bij Veronica en Kerry in Edmonton Noord. Hij was zoals ik al verwachtte aan het werk maar Veronica was thuis. Even ’n uurtje bijgepraat, koffie en toen weer richting Hinton.
Leo, Aug 7th, 2011
ps
Kijk voor ’n wat algemenere beschouwing op deze zomer op Beregoeietijd !
Al geruime tijd geleden hoorden we van Annemieke dat ze plannen hadden om naar Canada te komen. Natuurlijk weten we dat zij hier niet voor het eerst zijn. In haar studietijd heeft zij namelijk al diepgaand onderzoek gedaan naar wat relaties tussen Nederland en Amerika.
Da’s wat anders dan Canada. Maar als je in ’t verleden aan het wroeten bent kom je natuurlijk ook wel wat tegen van Canada en haar immigranten. Ze heeft zelfs een hele tijd in Kent gewoond. Dus kent de omgeving.
Zij kwamen in Calgary aan, huurden een auto, en reden naar Edmonton om enkele dagen bij Veronica te verblijven.
Afgelopen woensdag avond, ja het werd al wat laat, kwamen zij, Annemieke, Hans, Hannah en Gerbrich, rond 9 uur aan op Blue Lake.
Woendag avond even samen gezeten om weer kennis te maken .
Donderdag de omgeving verkend en wezen canoen op Blue Lake, Jarvis Creek en Cache Lake met lunch op het eiland. Natuurlijk beoefenden Hans en Gerbrich hun hobbies. Vissen………..
Rusten op het eiland na de canoe tocht..
Gerbrich ziet er ook wel wat in. Alleen ze willen nog niet hard bijten.
Hans beet zich vaster in het vissen dan de vissen in z’n bait!
Donderdag avond bij het kampvuur in de tuin en wat ge-BBQ-ed.
v.l.n.r.: Hans, Pieter, Diederik, Annemieke, Gerbrich, Riny en Hannah
Wellicht gaan zij dinsdag verder richting Jasper en daarna de IFPW .
In een tweede verhaal hoorden we ook dat Jan Galema samen met z’n moeder, voor ons tante Annie, ook een bezoek aan Canada wilden brengen. Toevalligerwijs kon dat hier en daar mooi samenvallen. Tante Annie was onlangs nog eens aangereden of gevallen met haar fiets met steunwielen dus wat onzeker geworden mbt de stabiliteit. En alles doet even zeer natuurlijk. Maar ze zag geen reden om van de tocht af te zien. Dus samen met Jan ’t vliegtuig gepakt richting Minniapolis. Vandaar ging Jan richting Edmonton en tante Annie naar Winnipeg.
Dus vrijdag avond hadden Annemieke en Hans ’n doel: Terug naar Emonton Airport om Jan op de pikken. Kwamen dus ’s nachts om 5 uur weer in bed. Jan kroop in een Blue Lake hostel en sliep ’n gat in de dag.
Jan had helemaal uit Friesland ‘n Frŷske Sûkerbôle meegebracht. Wij verworden zo tot echte gespecialiseerde snoepkonten van oer Nederlandse gerechten. Maar wel lekker.
H&A zaten ’s ochtends alweer monter aan het ontbijt. Jan moest even wat bijtanken. Tijdens het ontbijt belde tante Riek al. Hoe het hier met Jan was gelopen. Wij wisten gelijk ook dat t Annie goed was aangekomen. Annemieke kon ook weer bijpraten met haar moeder. Zo klein is deze wereld.
Vrijdagmiddag toen iedereen weer een beetje bij zinnen was, de Beaver Board Walk in Hinton samen bezocht, met daarna een kopje koffie bij de Old Grind in Hinton. Daar wist men te melden dat er meer Nederlanders gesignaleerd waren de laatste dagen. Dus men raakt wat gewend hier aan the Dutch.
Vandaag, zaterdag, zijn A&H met Jan naar Rock Lake. Hebben de SPOT en bear spray mee. Dus dat zal wel goed komen dacht ik.
’t Ligt natuurlijk direct wat gecompliceerder. Zij vertrokken ’s ochtends in de regen en waren direct na vertrek in een diepgaand gesprek gewikkeld. Waren terecht noordwaarts vertrokken maar misten de afslag Rock Lake. Voordat ze “ontwaakten” waren ze 30 km verder. Dan weet je gelijk niet meer waar je bent en hoever je wellicht de afslag voorbij bent. 30 km terug rijden is dan een heel eind. Maar gelukkig zagen zij toen wel de enorme informatie borden richting Rock Lake.
Al met al dus zo een uur verder. Naar Rock Lake is dan 35 km gravel road. Dat schiet niet echt op. Nog een diep “knipgat” juist voor ’t eind hetgeen niet goed was voor de schokbrekers. Parkeren tussen de corrals voor de paarden en op pad. Om drie uur kreeg ik een SPOT melding dat zij aan de voet van de te beklimmen berg stonden. Ik denk dat wordt een latertje. Zeker 2-3 uur later dan we dachten. Vandaar nog 1,5 uur omhoog, 15 min genieten en terug. ’s Avonds tussen 7 en 8 begin je toch te denken. Geen meldingen meer gekregen. Wat te doen. Om 8 uur eindelijk de melding dat zij terug zijn bij de auto. ’n Uur later, net voor het donker weer thuis. Hannah, de oudste dochter maakte zich geen zorgen. Pa kan uitstekend kaart lezen, ze hebben dit vaker gedaan, dus dat komt goed! Riny had eten achteruit gezet en na de maaltijd was ’t verhaal gedaan en moe en voldaan naar bed en goed geslapen.
Hun kids, Hannah en Gerbrich helpen hier mee op allerlei gebied. Vandaag met het ontwikkelen van een scavenger hunt. (vossejacht), maar ook afwas, groenten bereiden etc.
Hannah met Pieter in de coffee corner. ’t Was steeds jolijt met die meiden.
Gerbrich, ook tijdens de vakantie de vingers soepel houden.
’s Avonds telkenmale gezellig bijpraten over allerlei zaken. Uiteraard family aangelegenheden, de komende reuni welke Jan medio 2013 gaat organiseren, Jan z’n moedige investeringen in z’n agrarische bedrijf van de afgelopen jaren besproken en andere lopende ontwikkelingen maar ook hoe het ons hier gaat.
Gedurende de gehele week hebben we hier een Enterpreneurs Camp van Natives (Athabasca Tribe uit Fort McMurrah). Ongeveer 30 jongere natives die een leergang in ondernemen afsluiten met het werken aan de eindpresentatie van ieders persoonlijk doel. Op vrijdag hadden ze ook een werk lunch. Oftewel een presentatie van ’n uur gedurende de lunch. Omdat de jongste dochter Gerbrich van A&H best een leuke deuntje klarinet speelt, (anders gezegd ze wordt beschouwd als een der meest getalenteerde klarinet speelster van het noordelijk halfrond in Nederland.) vroegen we haar of ze niet wat stukken wilde spelen gedurende de lunch van de groep.
Gerbrich zojuist begonnen aan haar mini concert.
Na afloop toegesproken door ‘Enterpreneur” in gezelschap van een “zware” delegatie.
’t Embleem van ’t Camp
Dus ze selekteerde een 4-tal stukken en we kondigden haar aan voor een mini-lunch concert, speciaal voor de native groep (die veel van muziek houden), van een Nederlands talent die wellicht volgend jaar ’t Conservatorium plat speelt.
Na ’t concert werd zij door de native groep heel enthousiast bedankt en kreeg ze een speciaal voor het Camp ontworpen lederen tas, voor de klarinet, met opschrift en een daverend applaus.
Besloten werd om maandag 8/8 verder te trekken richting Jasper. Tevens besloten we dat Jan en ik dinsdags richting Jasper zouden gaan om ’n visvergunning te halen en vervolgens samen naar Maligne Lake te rijden en daar nog wat forel uit ’t meer te halen.
Dus om 10 uur werd er verzameld bij het Visitors Centre in Jasper. Voor $10 p.p. een permit voor de dag. Daar mag je dus 2 trout voor vangen en meenemen. Dat bleek ruim voldoende te zijn want na twee uur vissen was de oogst gelijk aan nul.
Met uitzicht op Maligne Lake. 25 km lang richting de gletscher.
’n Kop koffie drinken en dan weer terug naar huis. Nog gezellig even zitten napraten en toen weer afscheid genomen. Wellicht dat we in Groningen of Vorden nog eens een vervolg geven.
De family compleet met Jan.
Na ’t dagje vissen met Jan en Hans, terwijl Annemieke zich op ’t schrijven van kaartjes richtte, Hannah een prachtige tekening maakte en Gerbrich zich noodgedwongen stortte op het weer opduiken, uit het ijskoude gletscher water, van de vishaakjes welke tussen de rotsen gingen vast zitten, kreeg Jan een dagje van rust omdat we toch druk zijn met de operatie hier.
Na wat telefonisch overleg met Veronica werd besloten om Jan per vliegtuig naar Edmonton te laten reizen. Kerry was bereid om hem woensdag avond rond zessen op te halen, de thunderstorms diendende. Bij goede forecast zou de hele familie meekomen en konden we op Hinton/Jasper Airport nog even samen picknikken. Zo vertrekt ook Jan in stijl.
Donderdag rond de middag vliegt hij vervolgens richting Winnipeg.
Vervolgens ’t vertrek richting Edmonton.
Althans, dat was de bedoeling ware het niet dat de weergoden niet meewerkten. Donkere thunderstorms pakten zich samen boven de bergen.
Kerry krijgt z’n info natuurlijk van de vliegvelden en concludeerde dat ’t niet verantwoord was. Er zou nog een forecast volgen rond 8 uur terwijl wij bij Boston Pizza even wat aten en dronken.
Die 2e forecast was niet beter. Dus besloten Veronica en wij maar om elkaar tegemoet te rijden. In Niton Junction, ’n half uur voorbij Edson, zo’n beetje halverwege werd Jan “overgedragen” .
Zelfs east of Edson zijn de donkere luchten te zien. Maar met beide benen op de grond was dat geen probleem.
Resumerend hebben we ontzettend leuke dagen gehad samen met heel fijne mensen. Psja Hilderinks…….
Zoals in de laatste blog al gememoreerd heeft Leone hier gewerkt aan haar scriptie, terwijl Viktor z’n geliefde hobby, vissen, beoefende. Op woensdag 29 juni, ’n dag voor Leone’s verjaardag, heb ik hen opgehaald van Edmonton.
Viktor had ook nog wel ’n andere hobby willen uitvoeren, een paar ritjes op m’n Harley b.v.. Was voor mij ook best geweest ware het niet dat m’n verzekering verbiedt dat er anderen zonder een valid Canadees rijbewijs de machine berijden. Heel coulant had ik in Nederland wel een ritje gemaakt op z’n vaders BMW. Maar goed om hier onverzekerd rond te gaan rijden daar is zo’n ding ook weer wat te prijzig voor.
Zo tussen haar scriptie werk door heeft Leone nog wel kans gezien om hier en daar wat leuke dingetjes te doen. ’t Bezoek aan de Hinton Rodeo, Athabasca Lookout, canoe en kayak tochten, de WEM, Beaver board walk en Jasper.
Voor haar verjaardag op 30 Juni hebben we haar een gezellige overnachting in Jasper aangeboden. Deze heeft ze op een alternatieve wijze verspeeld. Hans K. moest terug gebracht worden naar Calgary. Voorstel was dat Leone & Viktor dat zouden doen via de Ice Fields Park Way. Op de terugweg wilden ze dan even Calgary bezoeken, daar was de Stampede juist op ’t hoogtepunt. Vervolgens Canmore en zo de route terug met ’n bezoek aan alle watervallen, Banff en alle beziens waardigheden onderweg met uiteraard tot slot ook Jasper.
Tussen al die activiteiten nog ‘ns naar Miette Hot Springs samen, moet je gezien hebben en ook Maligne Lake. Ook Rock Lake hebben zij nog bezocht. Dus de omgeving volledig verkend.
Op de laatste zondag voor hun vertrek moesten we toch nog even samen vissen. Dus trokken Leone, Viktor en ik erop uit. Viktor had al een hele tijd nieuwe vispullen en had al heel wat uren aan allerlei waters gestaan. Ook bracht hij ’n keer een mooie brook trout (forel) mee welke we met z’n 4én soldaat hebben gemaakt. Lekker.
Dus nu met twee hengels op pad en wijze adviezen van Leone. Ik had ’n nog nauwelijks uitgegooid of ’t begon al te trekken aan m’n draad. Viktor kijkt nog een keer en denkt dat kan niet zo snel.
Ik was banger dat ’t haakje tussen de rotsen vast zat en haal ‘m binnen al gauw constaterend dat er wel degelijk ’n mooie brook trout aan zat van zo’n 40cm zoals Leone professioneel vaststelde met de meetlat.
Derde en m’n laatste forel alweer. Zij springt ’n eind boven het water uit om te ontsnappen. Bleek er een van 52cm te zijn. Toen we er samen 5 hadden zijn we gestopt en de rest werd de vrijheid weer gegund.
Deze rainbow was 52 cm lang. Al snel hadden we er vijf gevangen in ’n uur tijd.
Thuis gekomen heb ik ze schoon gemaakt en in de grote bakschaal. Voorzien van kruiden een lekkere marinade. Daarna de BBQ op standje rainbow en zo zacht mogelijke gaar laten sudderen.
De grote rainbow aan Pieter en Diederik gegeven. Pieter heeft deze de volgende dag bereid. Ik dacht die eten ze wel met z’n tweeën, maar nee hoor! De andere dag bracht Pieter voor ons beiden nog een maaltje. Smaakte ook uitzonderlijk goed! Pieter bereidde de forel met Venkel. Dat zal ik onthouden.
Onlangs kreeg ik een voormalig collega, Peter Rutten, aan de telefoon. Of we thuis waren en hij even langs kon komen. Natuurlijk kan dat, altijd ontzettend leuk om voormalige collega’s te ontmoeten en te horen hoe het is. Hij heeft een broer in Rocky Mountain House bezocht en was nog een paar dagen aan het rondtoeren. Dus hebben we een avond bij ons kampvuur over de gang van zaken in Lochem en omgeving (en natuurlijk Brabant) zitten praten. De Zwarte Cross kwam natuurlijk ook ter sprake met het ForFarmers succes daarin.
Ja hoe trek je een T-shirt strak voor de foto. Gewoon aan doen dus!
Hier kennen we het Wild Mountain Music Festival. Ongeveer 15 km naar het zuiden ligt het vliegveld van Hinton en daarnaast ligt een flink weiland 5-10 hectare waar het festival gehouden wordt. 5 eettentjes, 2 podia, binnen het festival terrein een aparte afgezette ruimte (met ’n simpel rood/wit lintje) waar alcohol geschonken wordt (bier). Het zou slecht zijn voor de kinderen om in één ruimte te verkeren waar volwassenen alcoholische versnaperingen nuttigen. Ons ontgaat de gedachte erachter. Drinken doen jeugdigen hier ook wel. Maar op dit festival, dat een weekend duurt komen wel 2.000 mensen naar schatting. Zoals bij de Zwarte Cross hoort het parkeer terrein er ook min of meer bij. Daar staan alle gigantische campers met een zitje ernaast en een BBQ. Daar komt s avonds dan ook een rookwolk vanaf alsof het een bosbrand is. Onze kokkin Julie staat er ook met een eettentje. Verkoopt Bison burgers en zo. Riny heeft haar 1,5 dag geholpen met de verkoop. Julie was herstellende van een operatie de dag ervoor dus wat zwak en vermoeid. Maar de show moet door ook al ben je 66. En samen komen we er ook wel.
Met Peter Rutten het reilen en zeilen bij ForFarmers doorgenomen. Dat ze een nieuwe fabriek gaan bouwen in Oss en zo. Ik had daarvoor nog eens met een vriend die bij Nutreco werkt(e) de markt verhoudingen doorgenomen dus wist ook hoe er daar over gedacht werd. Dus volop mogelijkheden om er eens kritisch tegenaan te kijken.
Hulp uit Holland.
Ruurd heeft ons in het voorjaar enkele maanden geholpen met de seizoens voorbereiding en de groepen in Mei. Hij was een ervaren kracht want vorig jaar was tie ook een maand of wat hier. Wist dus wat hem te wachten stond en wij kenden hem. Alhoewel hij een jaartje ouder was leek hij wel 10 jaar wijzer, rustiger en doelgerichter. Kortom een geweldige hulp in het voorjaar.
Na zijn vertrek een paar dagen met z’n tweeën.
Pieter (24) & Diederik (20) twee jonge gasten uit Nederland zouden Ruurd aflossen. We hadden hen beiden vooraf qua e-mail bij elkaar gebracht en zodoende reisden ze samen vanaf A’dam naar Calgary. Vandaar met de Greyhound bus naar Hinton. ’s Nachts om 3 uur kwamen ze daar aan nu ’n maand geleden. (het was juist s nachts na afloop van een bruiloft hier dus het was toch al laat). Dus stond ik om 3 uur in het dorp.
Altijd weer even afwachten wat voor vlees we in de kuip hebben. Nou we treffen het wel weer. Beiden hebben een onvoorstelbare hoeveelheid werk verzet de eerste maand. Pieter heeft ook een opleiding tot kok gehad en gewerkt bij een aantal grotere top restaurants in Brabant. Dus brengt heel wat ervaring mee. Heeft zelfs een koks uitrusting (wit pak en messenset) bij zich. Ik mis zijn muts nog.
Allebei hebben ze ook een outdoor / sport opleiding en houden van survival. Dus wat willen we meer.
Nu (31/7) zijn we bezig met weer een bruiloft (ca 100 man). Dat aantal is natuurlijk even wennen. Als men een feestje geeft met een diner dan gaat 100 man nog wel. Maar deze mensen ook een paar dagen onderbrengen met meerdere maaltijden per dag dan ben je wel even druk. Dus dan zijn een paar handjes erbij is wel lekker.
Rodeo Hinton
Afgelopen zondag middag naar de Rodeo in Hinton geweest. We hadden oppas thuis en in de winkel (Pieter & Diederik). Als het kan lossen we elkaar een beetje af. Er is in Hinton een heus rodeo stadion met een aantal tribunes en aan beiden kopzijdes de hokken met de beesten die kort daarop in actie gaan komen.
Wilde paarden en stieren en stiertjes waarmee van allerlei spelletjes mogelijk zijn.
B.v. Wild Cow Milking .
Een 10-tal wilde koeien die kalveren hebben, dus ook een uier met spenen om te melken. Teams van 3 personen moeten er uit die kudde eentje vangen, onder controle brengen en enkele straaltjes melk in een beker opvangen en inleveren bij de jury.
De eerste heeft gewonnen. Dus een der teamleden gooit de lasso, vangt de cow en houdt haar kort.
De tweede slaat een arm om de nek van het beest en pakt hem in de neusgaten en trekt het geheel naar de grond. De derde tracht vervolgens om enkele straaltjes op te vangen. Hilarisch!!
Dit jochie kwam ook verzeild tussen de poten van dit zwarte monster. Gelukkig zonder kleerscheuren krabbelde hij zich naar de kant.
t Stiertje maar ook paardje rijden is lastiger. Ik denk niet dat het te verzekeren is. Je moet er in ieder geval 8 sec. op blijven zitten en dat halen velen niet. Dan zijn er nog een paar strikte regels. Je mag het touw om de bull maar met een hand vasthouden. De andere hand mag de stier en jezelf niet aanraken. Dus in de lucht houden als een soort trillingdemper.
Een veel gebruikte term waarmee het gevaar wordt aangegeven: “it’s not if you get hurt, it’s when.”
Het is ook indrukwekkend om op een 1.000 kilo zware stier te gaan zitten wetende dat ie je er in no time af heeft. Of het nou een stier is of een paard, men trekt een soort koord om de buik van ’t beest. Zo’n beetje om z’n edele tools. Dus niet geheel onbegrijpelijk dat ze willen springen. Direct als je eraf ligt staan er enkele mensen klaar om het woeste beest af te leiden. Zo niet dan heb je kans om onder een poot te komen of erger doorboort te worden door een der hoorns. Een andere vervelende gewoonte is om met die dikke kop je een beetje te pletten tegen de grond. Maar vaak gaat het ook goed. Als je acht seconden haalt heb je nog een heel korte tijd beschikbaar om er elegant en veilig af te springen. Als ze van hun last bevrijd zijn tracht een van de helpers de riem om ’t achterlijf te pakken waarna deze soepel afglijdt. Daarna keert de rust spoedig terug. Ik heb me nog steeds niet opgegeven!.
Vervolgens een stiertje vangen met een lasso en dan zo snel mogelijk het beest aan de grond gooien en 3 poten met een touw aan elkaar binden. (de winner 4-5 sec). Met een beetje oefenen!
Dames rijden om 3 tonnetjes welke in een driehoek ongeveer 40 meter uit elkaar staan opgesteld. Met vliegende start en finish. Gaat wel hard!
Of vanaf een paard een stiertje vangen zonder lasso door gewoon met zijn tweeen ernaast gaan rijden, een van de rijders glijdt van het paard op het juiste moment en valt de stier om de nek en trekt hem naar de grond. Zodra hij ligt stopt de tijd. Winnaar 3.4 sec.
Tussendoor een demo van motorrijders die vanaf een springschans de lucht in gaan en na een vlucht weer netjes landen op een helling. Tussendoor de motor bijna verlaten en er weer op kruipen. Waanzinnig!.
Zij vonden het ook razend spannend.
Hazards
Deze week komen er ineens 3 joekels van half ton trucks het terrein oprijden. Ik was thuis maar sprong gelijk in de auto omdat ik iets van Forestry meende te ontdekken. En jawel 2 trucks reden al weer weg maar met de derde kwam ik aan de praat. Zij waren aan het rondkijken naar gevaarlijke bomen in Switzer Park.
Ik had er nog een naast ons houthok. Dus samen zijn we gaan kijken en hij vond ‘m ook gevaarlijk. Het waren allemaal overigens Native Forestry workers. Een samenwerkend team. Hij wilde de volgende dag direct na de middag wel komen. Dus om 3 uur kwamen zij aanrijden zonder hun chef. Dus wees ik hun de boom aan en ze begonnen zonder te morren.
Die grote daar die stond inderdaad op scherp en dreigde op het houthok te vallen. Met het omzagen moesten ze hem nog zon 15 graden, vanaf z’n natuurlijke valrichting, zien te draaien om langs het houthok te komen. Nou dat konden ze wel aan. Drie trucks weer met 9 man sterk.
Je krijgt er een stijve nek van.
Eentje ging de motorzaag scherpen en na een klein half uurtje waren zij er klaar voor. Ik heb het neerhalen van de reus nog even afgewacht. Ging voortreffelijk, de zager had duidelijk expertise en verantwoordelijkheids gevoel. Daarna was het de beurt aan het team om de boom in stukken te zagen en in het houthok opstapelen om te drogen.
Bij de brandweer ben je dan gewend om samen een biertje te drinken op de goede afloop maar met natives zie ik daar maar van af. Kopje koffie vonden ze ook geweldig. Kortom een duidelijk stukje bezigheids therapie met zo’n team. Dat doen we hier normaal met 2n. Maar ik was blij dat ie om was.? Ik hoef Gerard, de chef, maar te bellen en hij komt terug met het team. Geweldig!
Bike Ride.
Mijn vriend Paul is al een tijdje op zoek naar een echte motor. Heeft op gevorderde leeftijd zijn motor rijbewijs gehaald en dat was best lastig. Dan nog een motor kopen is ook lastig. Het werd een BMW. Of je dat nou doen moet als je bijna 60 bent? Dat bleek ook. Zijn geest is namelijk nogal wat jonger en dat wreekt zich op de gashendel. Oftewel het gaat veel te hard.
Ik ben wel een half jaar op zoek geweest naar een Harley voor hem hier in Canada. Punt twee zou verzenden naar Nederland worden denk ik. Dat is nog niet zo gemakkelijk. Koers verhouding is wel 1:0,7 en die dingen zijn hier wel goedkoper maar ze staan wel erg ver weg. Zie je een aanbieding in Vancouver. 900km! . Even gaan kijken???? Maar goed. het moedigde mij wel weer aan om een ritje te gaan maken.
Dus gisteren had ik “late ploeg”. Kon tussen 10 uur s ochtends en 2 uur s middags nog even weg. Naar Miette Hot Springs. Fantastisch mooi weer. T-shirt en helm en weg. Voor de Parks Gate een file van wel 50 autoos..! Ik zeg altijd dat ik op doortocht ben dan hoef je geen Parks Pass te laten zien. Voor een motor is dat toch lastig. Men was druk om de gehele verkeersstroom te splitsen in diegene die nog moeten betalen en die op doortocht zijn of een pas hebben. Dus ik was er zo door. 5 km verder linksaf naar Miette.
Een mooi bochtig parcours naar de Hot Springs. Altijd het risico van een groot beest op de weg. Maar dat ging goed. Bij de Hot Springs een colaatje met een lekkere Ceasar Salad. Daarna weer terug. Slechts 100 km totaal maar wel genieten.
Onze dochter en Viktor
Op de laatste zondag voor hun vetrek moesten we toch nog even samen vissen. Dus trokken we erop uit. Viktor had al een hele tijd nieuwe vispullen en had al heel wat uren aan allerlei waters gestaan. Ook bracht hij ’n keer een mooie brook trout (forel) mee welke we met z’n 4n soldaat hebben gemaakt. Lekker.
Derde en m’n laatste forel alweer. Zij springt ’n eind boven het water uit om te ontsnappen. Bleek er een van 52cm te zijn. Toen we er samen 5 hadden zijn we gestopt en de rest werd de vrijheid weer gegund.
Dus nu met twee hengels op pad en wijze adviezen van de dames. Ik had ‘m nog nauwelijks uitgegooid of ’t begon al te trekken aan m’n draad. Viktor kijkt nog een keer en denkt dat kan niet zo snel. Ik was banger dat ’t haakje tussen de rotsen vast zat en haal ‘m binnen al gauw constaterend dat er wel degelijk ’n mooie brook trout aan zat van zo’n 40cm zoals m’n dochter professioneel vaststelde met de meetlat.
Deze rainbow was 52 cm lang.
Al snel hadden we er vijf gevangen in ’n uur tijd.
Thuis gekomen heb ik ze schoon gemaakt en de grote rainbow aan Pieter en Diederik gegeven. Pieter heeft deze de volgende dag bereid. Ik dacht die eten ze wel met z’n tweeën, maar nee hoor! De andere dag bracht Pieter voor ons beiden nog een maaltje. Smaakte ook uitzonderlijk goed!
Ook Viktor heeft een rainbow trout. Om en om hadden we er een aan de haak deze middag .
Het resultaat is immer heerlijk. Nu nog voor de BBQ, daarna voor ieder ’n visje.
Blue Lake Stuff
De eerste twee jaar werkten hier een aantal mensen uit Nederland om te assisteren met ’t opknappen van ’t Centre. Renee Baks was een van hen. Na gedane arbeid zat hij graag wat te mijmeren aan Blue Lake ter plekke van de Beaver Lodge. Hij besloot nog niet zo lang geleden om uit ’t leven te stappen maar hier leeft hij toch voort in gedachten. Daarom ’t idee om ter plekke een bankje te plaatsen ter nagedachtenis aan hem. Dus een paar lijntjes op papier met wat maten en aan de slag. De motorzaag gepakt en na een paar uur had ik de onderdelen klaar. Een stammetje op lengte maken met de motorzaag. Vervolgens in de lengte door gezaagd ten behoeve van zitting en rugleuning. Ook nog twee liggers en twee staanders. t Geheel achter op de Prowler (onze quad) en naar Blue Lake bij de beverdam, half uurtje egaliseren, boren en schroeven en we hebben een gemakkelijk zittend exemplaar ter plekke staan
Riny memoriseerde onlangs in een mail al al het jongvee dat hier rondloopt sedert de lente.
Aan de top van die keten zien we toch veelal onze moose.
Het is alsof ze het weten. Sommige meiden hebben dat en gaan er goed voor zitten.
Dit exemplaar helemaal. Helemaal niet bang lijkt ‘t. De eerste levens fase is ’t meest kritisch. 70% haalt de eerste verjaardag niet maar dan zijn het ook al imposante beesten en kunnen ze zich ook aardig redden. Dat moet ook wel want juist voor de eerste verjaardag worden ze het huis uit gestuurd en moeten ze zich zelf redden.
Omdat ze zo hoog op de poten staan en een relatief korte nek is het lastig gras eten. Dus op de knieen. Later eten ze de jonge popler, berken en wilgen takken en knoppen en kun je dat het beste doen door op de tenen te gaan staan. Ik heb nog geen moose op de achterpoten zien staan behalve de stieren, maar dat diende weer een ander doel.
Opmerkelijk genoeg hebben we beiden (moeder en kalf) al twee weken niet meer gezien. Moeder lijkt ook al redelijk op leeftijd.
Nu in augustus komt de bessen tijd er weer aan en loop je ’n grotere kans op beren tussen de cabins. Dus altijd weer beren op de weg…..
oond. Dus kent de omgeving.
Beregoeietijd 