Zo dan, na een week, terug uit de bush. Tijd voor m’n verhaal.
Na het eerste theoretische gedeelte (moduul 1) dit voorjaar in Nederland te hebben gevolgd volgde van 16 juli tot 17 augustus, jawel 5 weken aan een stuk, ´t 2e moduul in Canada, Yukon Territory en BC.
Van de immense serie foto´s heb ik via Picasa enkele series afgebeeld. E.e.a. globaal opgedeeld per locatie en per onderdeel. Natuurlijk waren we niet in staat om gedurende de lessessies constant de camera gereed te hebben. Echter gezamenlijk met de mede GIO´s (Gidsen In Opleiding) is er toch een aardige serie ontstaan.
Taku Adventures heeft voor ogen dat Wilderness Guides ten alle tijde, maar vooral ook in extreme situaties, de situatie meester moeten zijn. Dat is nog niet zo, direct, nadat je de opleiding hebt afgerond maar pas na voldoende praktische expertise, daarna.
De Haas tracht ook tijdens de opleiding die situaties te creëren. Tijdens de opbouw van die expertise doen die situaties zich vanzelf voor.
B.v.: Je moet met jouw groep terug vanaf de overzijde van een groot meer en er staat (net) te veel wind. Dan moet je besluiten of je gaat of niet! Dit ondanks de druk van ´t vliegtuig terug naar Nederland welke de leden uit je groep moeten halen of ´n vervolg op de reis. Nog veilig op de kant moet je besluiten of de risico´s aanvaardbaar zijn. ´t Besluit is cruciaal!!!
Of enkelen van de groep met outdoor travellers slaat om op het meer, door ´t weer (te veel wind) terwijl toen je weg ging de omstandigheden nog zo mooi leken. Water temperatuur 5 graden Celcius en “wat” wind. Hoe krijg je de groep weer in de kano´s / kayaks?
Tijdens de oversteek van de wildstromende rivier, de enige mogelijkheid om de route te vervolgen, welke je groepsgewijs oversteekt, vallen 2 man van de groep af en drijven af. 2 km verder een waterval. What to do??
Dan moet je het weten en mag er geen moment van twijfel zijn ook al is iedereen incl. jezelf behoorlijk vermoeid. Want op die momenten gebeuren die dingen. Zie Spanje Sierra Nevada
Zonder de exacte toedracht te kennen spelen hier aspecten als voorbereiding, navigatie, meteorologie, specifieke terreinkennis, Wilderness First Aid enz mee. Waarmee gezegd wil worden dat je als gids zeer breed toegerust moet zijn om aan een veelheid aan omstandigheden het hoofd te bieden. Dat is ook hetgeen Taku Adventures voorstaat.
De eerste week van het verblijf werd de theoretisch al verwerkte informatie omtrent navigatie in praktijk gebracht. In de maanden maart en april “ondergingen” we op de zaterdagen bij Bever Sport in Amersfoort de theorie lessen. Dit voorafgaand aan de lessen in de Yukon. Theorie kun je in principe ook in Nederland doen. Dat scheelt me extra vrije dagen, kan in t weekend en enkele vrienden konden dit gelijktijdig ook doen.
- Navigatie
- Kompas gebruik
- Coördinatenstelsels Rijksdriehoek, UTM en geografisch stelsel.
- GPS en gebruik
- Meteorologie
- Weersobservaties
- temperatuur
- T- gradiënt
- windrichting en snelheid
- windchill
- luchtdruk en vochtigheid
- wolken
- depressies
- onweer
- Weersverandering en oorzaken
- Weersvoorspelling maken op basis van beschikbare informatie
- Weersobservaties
- Leiderschaps training & Instructie techniek
- Menselijk functioneren.
- Karakterkunde. (vlgns Heymans, Jung en Kretschmer)
- Lichaamstaal (verbaal en non-verbaal)
- ´t Menselijke ras
- Leiderschap & Functioneren en beoordelen
- Trainings bouwstenen en conditie testen
- Instructietechniek.
- Voeding / verbruik
Toen de theorie voldoende onderwezen was was het tijd voor de praktijk in Canada. Vlucht Amsterdam-Vancouver en vandaar binnenlandse vlucht Vancouver-Whitehorse (Yukon). Aldaar nog twee uur rijden naar Atlin. Na aankomst op de 16e juli in Atlin (BC) op vrijdag/zaterdag werd zondags de tocht voorbereid. Alle spullen pakken voor een weekje in het bos aan de andere zijde van Lake Atlin. Een kano tocht van ca 10km dwars over het meer.
Maandagochtend, 3 dagen na aankomst in Atlin, was het dus de bedoeling om over te steken maar de wind was kracht 5 en de golven meer dan een meter. Ik scheet in m’n broek van spanning. In feite weinig expertise in de kano. In ’n kajak was beter geweest maar daar zijn er slechts twee van. Sliep de dagen ervoor ook slecht. De kano kunst niet echt machtig, ik dacht ik kan me aardig redden op de Berkel maar dat was in een kajak, maar nu ijskoud water, 4 graden van misschien wel 600 meter diep en de overkant 10 km verder. Stevige wind en lange windvaan over het meer. Dat gaf golven van 30-40 cm. In de kayak op de heenweg vond ik dat te doen maar terug, in de Canadese kano, vind ik dat nogal wiebelig. De oversteek is 7 km met ongeveer 40 km windlengte. Dus dat geeft fikse golven. Door de constante spierspanning, ik durf nauwelijks te verschuiven en als stuurman achterin constant bijsturen heb ik nu forse spierpijn in de borstspieren. Gisteravond nog ’n uurtje wezen hardlopen. Dacht dat ik hartkrampen kreeg maar waarschijnlijk spierpijn.
Ik denk als ik omsla kom ik, met m’n atletische lijf, never nooit meer in dat smalle ranke bootje. We gingen van de beach af en bleven ’t eerste half uur wat onder de kant varen. Bart, onze instructeur, gaf daarna het sein om pal zuid te koersen, haaks op de golven is niet slecht en na 1 km zagen we elkaar op 50 meter nauwelijks meer. Volgens Bart die onze kayak en kano kunsten nauwkeurig gade sloeg was dat ver genoeg. Levensgevaarlijk concludeerde hij, rechtsomkeer maken en terug naar de baai van Atlin. Daar de gehele verdere middag techniek en resque oefeningen met de kayak en kano’s uitgevoerd.
Omslaan, kano of kayak omkeren op de andere kano’s leggen, leeg laten lopen, weer omkeren en dan er weer inklimmen.
Alle paddelslagen oefenen etc. ‘s
Avonds doodmoe, ijskoud van ’t koude water van 5 graden (we haden wel een dry suite ( door de lekkage meer wet suite)) aan maar het wordt toch koud. ’s Avonds weer in het eigen bedje.
De andere ochtend, dinsdag, toch overgestoken met prachtig weer en redelijk vlak water. 1,5 uur varen. ’n Plek gezocht op ’n 1 meter brede en 50 meter lange strandje in m’n tentje in de bosrand. Vervolgens ’n vaarroute (koers en afstand) opgekregen in m’n eentje naar een punt op een ander eiland en vandaar uit een kompas koers van 1.000 mter op 137 graden het bos, de oneindige wildernis in. Daar een boom zoeken met blazer (afgeschraapte bast met nummer ingebrand)
Het stikte er van de muggen. Niet zomaar een paar muggen maar duizenden om je hoofd, handen, kleding, overal. Steken in je gezicht, hals, handen etc. Kompas gebruik was dus zeer moeizaam, heel kort kijken, boom op 10 mtr uitzoeken en er naar toe. Dit 100 keer herhalen. Ergo behoorlijke afwijking.
Punt niet gevonden. Iemand anders wel met GPS, maar dat was niet de bedoeling. Ik heb nog wel even geprobeerd met GPS. Maar het opstarten, instellen, zoeken op de GPS, stilstaand in het bos, met duizenden agressieve muggen om het hoofd en alle zweterige blote plekken gaf ik dat verboden spel gauw op. Dus ’n retour koers genomen en terug naar de kust, ik kwam precies weer bij de kajak uit. De kajak weer opgepikt.
Vervolgens ’t meer op en gekeken langs de kustlijn waar de anderen ’t bos waren ingegaan, dus waar hun boot lag.. Op 200 meter uit kust, zonder muggen rustig gewacht tot ik ’t hoorde kraken en Johan en Vincent aan kwamen struinen door het bos. Samen naar de eindlokatie gevaren en vervolgens de slaapplek ingericht. Zo varen op het Lake Atlin was een heerlijke bezigheid.
’s Avonds nog twee route plannen maken naar twee bergtoppen. Afhankelijk van de haalbaarheid zouden we er een beklimmen. Volgens de GIO (gids in opleiding in dit geval Johan) die het plan presenteerde waren beide plannen niet verantwoord. Bart zegt dat klopt maar we gaan wel !!
De volgende ochtend, om 5 uur al wakker, ik voelde ’t al, ik had een zware migraine aanval welke ik met 2 tabletten probeerde te onderdrukken. Migraine tabletten had ik uberhaupt nog vrijwel nooit gebruikt maar nu gezien de toestand maar 2 stuks. ‘k Liep als een zombie en moest op 3/4 van de hoogte naar boven afhaken.
Ik wilde er nog op eigen tempo achteraan maar ’t werd me verboden. Als er iets belangrijk is in de wilderness is ’t dat je je aan afspraken houdt. En die luidde hier gaan zitten en blijven. Ik viel, zittend tegen ’n rotsblok, als een blok in slaap en sliep 2 uur onafgebroken met m’n kop in de zon. De groep vind me terug met een verbrandde kop. Ik heb er goed de ziekte over in. Ook de terugweg gaat niet soepel. We dalen verder en varen terug naar ons kamp. Ik meld na het eten dat ik er mee kap op basis van wat ik dacht diepgaande heldere overwegingen. Wordt door de groep en Bart niet geaccepteerd. Ik snap, van de complete dip, nu een week later nog totaal niets. Combinatie van de migraine en de medicijnen?
De volgende dag voelden we ons Columbus, althans we gedroegen ons als hem. Ik voel me goed. Ben nog wel een beetje depri over m’n dip de dag ervoor. Maar ’t is mooi weer, zonnetje schijnt en geen wind. ’t Water als een spiegel. We kregen een kaart waar 2 bij 2 km uitgeknipt was. Een markant stukje kustlijn met eilanden. Dat moesten we met de kayak of kano opnieuw in kaart brengen. Ik vaar met Johan in de kano. Ik bepaal nauwkeurig de koers en vaartijd voor elke koers en Johan schrijft. De vaarsnelheid was al bepaald en gekalibreerd. Van elke koers bepaal je hoelang, in seconden, je die hebt gevaren en dan teken je die later achter elkaar uit. Leuk werk. Later werd ons onderzoeks werk vergeleken met de werkelijkheid. Alleraardigst resultaat. Volgens Bart beter dan de Columbus kaarten. Beetje gerommeld natuurlijk. De som van alle koersen moest weer bij ’t vertrekpunt uitkomen. Dus schuif je wat. Snelheden met tegenwind wat opgeschroefd en met rugwind wat teruggenomen. Uiteindelijk pas het.
Nog wat vaartechnieken beoefend, strategieën besproken voor als je aan land gaat. Kiezen van kampplekken, inrichten, terugvinden van ’n kampplek etc. Daarna de oversteek in de mist en regen terug naar Atlin.
Daarna spullen drogen, schoonmaken, opruimen en inpakken voor de Wilderness First Aid cursus op het Yukon College in Whitehorse 200 km noordelijker. We gaan met ons tentje op een camping staan in Whitehorse. Hi-Country RV park aan de kruising van de Klondike Highway met de South Access road van Whitehorse. We staan op ’n RV plek met 5 tentjes.
Vanmorgen vroeg naar Whitehorse. Zondag morgen tentamen navigatie en meteo. ‘ s Middags vrij.
Komende week 5 dagen naar Yukon College voor de cursus Wildernis First Aid. Vrijdag tentamen. Weekend vrij, daarna 3 dagen White water resque. Kan ik m’n hart weer ophalen. White water je weet wel. (nee geen melk).
Dus resumerend: eerste week spannende dingen welke fysiek, mentaal en qua opname van leerstof veel vergen. Op het eind telkenmale een serieuze test.
Morgen na ’t tentamen ff genieten. Wellicht nog ’n stukje varen anders komende week tussen de bedrijven door. Alhoewel op het College is het elke dag van 8 tot 17 uur volle bak door lokale docenten in het engels. Alle lichaams delen in het Engels weten te benoemen is al een klus maar ook heel veel ziektes, aandoeningen, allergieen etc .
We slapen buiten Whitehorse in de tent en reizen per ATB rond. Die fiets was me 5 maten te klein en slecht onderhouden terwijl het landschap uitdagend was met Whitehorse in de diepte liggend ter hoogte van de Yukon.
Groetjes uit de Canadese (Yukon) Wildernis
Beregoeietijd 
Klinkt heftig, en wij maar Vordense zomerfeesten vieren. Maar ook dat vergt af en toe doorzettingsvermogen.
Hoop dat je een goede week hebt.Liefs , Riny
Klinkt spannend en stoer! (afgezien van die migraine, hoop dat dat snel beter wordt!)
Dikke bereknuffel! Kim