Terug op Blue Lake. May 8th, 2011

Calgary

Op 19 april kwamen we weer aan op Calgary Airport. ’n Verademing om rechtstreeks te vliegen. Riny had nog 100 piek in mij geïnvesteerd om met meer beenruimte te kunnen vliegen. D.w.z. zowel heen als terug bij de nooduitgang ‘n plekkie. Heerlijk is dat. Te gek eigenlijk dat je om fatsoenlijk te kunnen zitten, gedurende 8-9 uur, extra moet betalen. Na de landing even een telefoontje naar ’t parkeerbedrijf. Dan halen ze de auto van de P-plek en parkeren ‘m bij de ingang met de auto al lekker warm Een shuttle vanaf de luchthaven naar de P zat er ook bij in + de parkeer kosten. Dat hadden Diny of Ernst overigens ook wel inclusief willen doen. $99 voor 3 weken. Maar we moesten $125 afrekenen??? Daar is Riny nog mee aan ” ’t rechten”. (inmiddels 12/5 bericht gehad van een $26 kado voucher, zo zijn die Canadezen ook wel weer)

Vervolgens naar ’t Hotel van H & M alwaar we de sleutels van de auto van Hans “in ontvangst” namen zodat we de auto weer mee terug konden nemen. Hans had het ook wel gehad hier. Vanaf half januari alleen in ’t eerste huis gewoond, deze winter veel sneeuw gezien. (overigens vanaf januari niet zo veel meer geruimd) Nog wel 2 keer een paar dagen gezelschap gehad maar hij had het helemaal gehad. We hebben ook nogal wat technische storingen voor de kiezen gehad. Lekages, bevroren water leidingen en riolerings systemen en overstromingen. Ik weet niet anders sedert onze komst hier maar voor Hans was het een eye opener. Hij had nog net tijd om de sleutels te overhandigen ergens in Calgery ipv een uitgebreide overdracht op Blue Lake. Ja het is een hard leven in de Canadese wildernis.

Met twee auto’s terug naar Hinton dus.

In Calgary richting Canmore raakte ik Riny al bijna kwijt maar ik dacht ze vindt de route richting Banff wel en aldus geschiedde. In Canmore zouden we Ruurd oppikken. Na even zoeken idd op de afgesproken plek niet zo heel ver van z’n logeer adres. Omdat het inmiddels al vrij laat was geworden, en het gesprek met H&M niet in de kouwe kleren was gaan zitten, stelden we voor om in Canmore een bed te zoeken en Ruurd weer terug te sturen naar z’n vrienden en nest. Wij vonden een soort hostel en pikten hem de andere ochtend op waarna we samen richting Hinton koersten.

Ruurd.

Ja een apart hoofdstuk aan hem wijden. Vorig jaar al een markante verschijning op Blue Lake maar dit jaar lijkt hij wat rustiger. Er is ook geen katalysator .

Eerste taak is om alle Low Rope Course hindernissen te inspekteren en weer strak op te spannen. Ik weet niet of de parkours commissie nog weer gauw langs komt om te controleren maar we willen geen ongelukken ook al is het een low rope. Ook willen we er nog wat “groene” oftewel eenvoudigere hindernissen bij zodat kids niet zo snel behoeven te passen al ze niet echt kunnen touwklimmen of geen macht in de armen en handen hebben.

Groepen

Inmiddels alweer een aantal conferentie groepen hier gehad. Eén groep zal van de zomer iets verderop aan Gregg Lake verblijven met 600 man. Wij leveren een aantalzaken toe als Low Rope Course en wat food dingetjes (voor 600 man cake). De organisatie van deze groep was afgelopen dagen hier om e.e.a. voor te bereiden. Wij zullen t.z.t. wat zaken toeleveren

Trade Show Hinton

In Hinton hadden we nog een beurs.

Gedurende de beurs kwam nog het idee om een klimtouw op te hangen in/naast onze stand. (aan de dakspanten van de hal) Met wat kunst en vliegwerk lukte het om, ’s avonds voor de beurs, een dun touwtje door het vakwerk spant te gooien. De andere ochtend tijdens de beurs ophangen. Met het dunne touw een echt 11mm klimkoord erover getrokken.

Ruurd aan ’n 11 mm koordje in de nok.

Ruurd klom erin met enkele schuif prussiks en knoopte ‘t 32mm klimtouw met een mastworp om ’t spant. 8 meter hoog met veel bekijks. Ruurd is een klim instructeur dus dat was wel verantwoord. Vervolgens gaven Netty en Ruurd telkenmale een demo omtrent hoe te klimmen. Dat trok wel bekijks. De bezoekers en zeker de kids waren verbaasd dat je zomaar met een voetklem in ’n touw kon klimmen en kunt blijven zitten zonder je handen te gebruiken.

Fietsen.

Omdat m’n fiets conditie niet geweldig was in Nederland zijn we hier maar een paar keer stevig en grens verleggend aan de bak gegaan. We is met m’n fietsmaat hier: Ruurd. Vervelend aspekt is daarbij dat hij telkenmale boven op de bult triomfantelijk naar beneden staat te kijken alwaar ik met een rood aangelopen kop aan kom fietsen.

Resultaat van die traingen was ’n afspraak om zondag (May 1st) naar Jasper te fietsen met de ATB’s. Zo’n 100 km, Riny zou ons oppikken na een biertje en lunch bij Whistlers Inn in Jasper. Geweldig vooruitzicht.

’s Ochtends eerst de groep “weghelpen”. Oftewel helpen in de Main Lodge met ontbijt en opruimen. Daarna de geest een beetje vrij om te fietsen. Vlug rugzakje in pakken zodat ik als immer weer te veel bij me heb. Er zijn geen drinkposten dus voor 5 uur 3 liter drinken mee. Na enig rekenwerk is dat 3 kg. Nog wat schone kleding voor afterwards, ’n fietsslot, wat gereedschap, bandenplak, maar geen fototoestel……. hetgeen me later speet.

Daarna snel van start. Ruurd stond al klaar.

Hij sprong al snel na de start weg, we moeten namelijk via Highway 40 naar het zuiden eerst een bult over en dat zijn dus eerst 200 hoogte meters. Daar is hij veel lichter en sterker in dus ik liet ‘m en moest ‘m laten gaan. Na die top 400 meter dalen tot de brug over de Athabasca. Daarna weer wat omhoog om uit het rivierdal te komen. Na een uur dus ging de koers westwaarts richting Jasper met de sterke wind pal op kop voor de volgende 75 km. Met de auto denk je dat het vrij vlak is maar fietsend zijn er nogal wat hoogte verschillen. Onwillekeurig moet ik denken aan de niet-klimmers in de Rond van Frankrijk. Fietsend door het westen en noorden van Frankrijk worden het “vlakke etappes” genoemd. Bult op loopt m’n tempo dan ook sterk terug. Vreemd genoeg heeft Ruurd de smoor in tegen de wind in. Halverwege moet hij er al ’n keer vanaf. Alhoewel ik geen geslepen fietser ben snap ik wel hoe hij er dan bijstaat. Kat in ’t bakkie!!!

We drinken daarom (gratis) koffie met muffin bij Pocahontas. Hij knapt er zienderogen van op en als we weer wegfietsen denkt hij dat hij de hele wereld weer aan kan. Weer goede benen!! Onervaren als hij is neemt hij daarna direct heldhaftig de kop,  voor een paar km om dat de gehele verdere route niet weer te doen. Wind is vervelend maar deert me niet zo dan heuvels. Diverse keren haakt hij af en we rusten een paar keer. Een keer stort hij geheel in en gaat uitgeteld op het asfalt liggen. Sjit geen camera! Geef me 5 min smeekt hij. Ik geniet met volle teugen om deze jonge God zo volledig ineen te zien storten. Maar ik ben alleen en kan m’n vreugde niet delen en heb geen camera om dat later alsnog met anderen te doen. Hij is werkelijk helemaal op…….. in z’n benen. Praten doet hij nog wel. Uiteraard heb ik dat ooit ook wel eens meegemaakt. In je eentje is dat vervelend maar als je met anderen bent moet je steeds weer en je kunt niet meer. Genieten…….. Uiteindelijk zijn we bij de afslag Jasper. Nog een klein klimmetje tot de bebouwde kom. Ik denk nu wacht ik maar niet meer, hij komt er wel. Moe maar voldaan meld ik me in Jasper bij Riny. Na enige tijd komt ook Ruurd fietsend binnen. De boodschap was duidelijk. Ik moedig hem aan om zich ook snel om te kleden zodat we een biertje kunnen pakken en een Bison burger bij Whistlers Inn. Zondag middag altijd de Jam session. Helaas vandaag niet maar er wordt wel geschonken, gedronken en gegeten. En zo deden wij dat ook.

Brule Rodeo.

Gister, zaterdag May 7th, naar Brule voor de plaatselijke jaarlijkse rodeo. Heel kleinschalig maar een echte met alles erop en eraan behalve grote kerels die op een stier kruipen die hebben we niet gezien.

De hokken vanwaaruit wordt gestart met daarboven de regiekamer.

Maar er is een heuse coral met stalen leuningwerk, hokken waarin de beesten zitten opgesloten. Hokjes waar de deelnemers op de beesten plaats nemen en starthokken. Boven op alles een echte cabin als centrale regie kamer met geluids installatie en prijzen voor elke categorie.

Verder als attracties:

-Sheep riding. Categorien 5 and under, 6-12, 13-17.

-Idem op kalveren.

-Met paarden tussen pionnen doorrijden. Weer alle categorieën.

-Te paard vlaggen oppikken en verderop in ’n ton gooien. Alle cat.

-Kalf met een lint loslaten en te paard full speed ’t lint pakken door ladies (Cow redecorating)

-Steerriding alle cat. jongens.

-Resque riding. Iemand snel oppikken met een paard en getweeën op het paard terug racen.

-Wild cow milking. En hele groep koeien met kalveren in de omheining. 3 teams van 3 gaan met lasso een beest vangen en wat melken (symbolisch) en de eerste loopt met de melk naar de jury. Hilarisch!

Onder de pauze zowaar een stukje dressuur waarbij een 15 tal vrouwen te paard een show paardrijden weggaven. Ik denk dat een echte choreograaf medewerking had verleend voor de patronen welke gemaakt werden.

Laura Vinson stond boven in de regiekamer een western te zingen waarbij zij zich zelf begeleide op gitaar. Gister was ze even op Blue Lake en vertelde ze dat de dressur proef veel langer was dan de song en dat ze er al improviserend wat coupletten bij had verzonnen tot het eind van de proef. Wij hadden er niets van gemerkt. De tekst is me ook ontgaan.

Heel sfeervol. Je voelt je echt in het Wilde Westen met de blik op de bergen met besneeuwde toppen. Onder de pauze een fully dressed hamburger met coke.

Prachtige (soms zeer) jonge durfals, die ook soms maar 2 seconden op zo’n beest zitten. Toch gaat het meestal goed en is er geen blijvende schade.

’s Avonds vieren we Ruurd z’n verjaardag. Volgens eigen zeggen zat hij een week lang in de quarter life dip, na ’t fietstochtje. Maar hij was weer vrolijk, Julie en Pete waren ook uitgenodigd en we aten buiten bij het kampvuur alhoewel het wat fris was.

Pete laat zich ’t verjaardags maaltje goed smaken.

Toen het eten net op was begon ’t wat te regenen zodat we bij de warme houtkachel vervolgden om onze medewerkers niet de ziektewet in te jagen.

Zondag nog even gewandeld, inspectie rondje Duck trail.

Langs de waterkant is het ijs weg. Maar deze goose landt op het ijs en is wat verbaasd dat ’t dit jaar zo achterloopt.

Eergister ook de Duck trail gedaan waarbij we op de route een “deer” tegen kwamen die aan het einde van ’t latijn was en uitgeput naast de trail lag. Ik dacht ’n dag later er zal wel een hoopje botjes liggen maar we konden haar niet terugvinden. Maar voor zeker is ze nu dood en opgepeuzeld. Niets gaat verloren in de wildernis.

Later zaten we thuis te genieten van een rustige zondag middag. Omdat het heel dichtbij huis iets warmer is staat er iets meer groen gras. Dus de “deer” is dat ook niet ontgaan en ze staan op 1 meter van het raam te grazen.

Als Riny de camera pakt kraakt de vloer van de woonkamer en kijkt ie op maar gaat al spoedig door met grazen.

Het in December afgeworpen gewei groeit al weer aardig.

Zondag via de internet radio genoten van de winst van Twente op Ajax voor de beker . De winst van Twente was wel lekker. Dat gedoe bij Ajax en de wijze waarop staat me wat tegen. Nu begint de spanning te groeien voor Zondag. Twente 2 x achter elkaar kampioen zou toch mooi zijn. PSV gelijk tegen Grunn???

De temperatuur begint hier ook op te lopen. Gister bijna 20C. Morgen zaterdag “willen ze” 24C. Da’s wel lekker. Ik denk dat ik de brommer even van stal haal. Heb er alweer enkele ritjes Hinton opzitten maar ik zou wel wat verder willen.

Leo, donderdag de 12e mei, 2011.