Nu we de start van het Survival parkoers hebben meegemaakt, en de officiele opening achter de rug, heb je natuurlijk kans op “Out of competion control”. M’n “whereabouts” heb ik natuurlijk netjes gepubliceerd. Iedereen weet waar we zitten en we kunnen niet weg. Dus dan loop je kans op een controle oftewel onverwacht bezoek.
Vanaf het lokale vliegveld kreeg ik bericht dat er ongewone vlieg bewegingen waren waargenomen. ’t Betrof een ietwat geel/rood achtig toestel. Ik denk gelijk aan het toestel van de PC (parkoers commissie) van de Survivalbond.
Eigenlijk zag ik het het al aankomen.
Afgelopen week hadden we Ilona & Frank ook al bezoek. Ook bekenden uit de survival wereld. Frank zag ik vaak achter de bar staan terwijl ’t eigenlijk een verklede instructeur was. Wellicht ook een stroman van de PC. Dus ik voelde dat de druk uit die hoek werd groter. Wel een gezellige avond gehad overigens.
Van de week stond plotsklaps Renze de Windt voor de deur. Hij had z’n vrouw zelfs meegenomen, iets wat hij normaliter nooit doet. Kennelijk dus alleen bij de zware gevallen. Of ik “ff wilde plassen”. Ik zeg nog:” dan moet ik ff naar achteren…..” maar daar wilde hij niet van weten. Dacht natuurlijk aan stiekum ’n laatste veiligheids touwtje aanbrengen. Dus werd het directe controle van het parkours.
Met knikkende knieen ging ik met hem mee. Ik ken Renze als een rechtvaardig maar uiterst strenge controleur. En dat bleek….
Renze maakte zich er ook niet met een Jantje van Leiden vanaf en vraagt om een ladder. Ik zeg:”Alle hindernissen hangen lager dan 2,5 mtr die kun je zo ook wel zien!” Maar nee hij moest een ladder om alle knopen van dichtbij te bezichtigen. Toegegeven hij corrigeert ook gelijk e.e.a. maar zo ging hij alles langs. Ik maakte me steeds benauwder. De stagiair die toch een heel aantal van de touwen geknoopt had beweerde aanvankelijk dat hij de belangrijke knopen meester was. Ik had van alle hindernissen een schets gemaakt maar er niet bij verteld waar welke knoop gebruikt moest worden. Dus bij de uitleg van de eerste hindernis zeg ik: “Leg hier maar een prussik. Ik zag hem zo vreemd kijken dat ik vroeg of alles nog goed was. Hij zegt: “Kun je me dat even voordoen want zo’n ding is al even geleden”. Ja dan denk ik als ’n prussik, toch een eenvoudige knoop, al niet gaat wat wordt het dan met de rest. De Fox bridge leek me als start daarom wel geschikt. 🙂 Daar liggen in alle touwtjes wel 50 prussiks welke je eenzijdig moest doorsteken, dus ik denk als hij die klaar heeft dan heeft hij dat gedeelte wel door. Maar goed er zaten ook enkele mastworpen in en nog wat. Dus ik voelde me niet meer geheel op m’n gemak met die Renze….
Het touw vindt hij wat hard, 32mm poly prop. Ik zeg:” het heeft genoeg gekost dus geen gezeur”. Dat slikte hij. Ik mompelde ook nog iets over een biertje ’s avonds en dat leek hem ook wel aan te spreken dus daarna waren we al wat beter on speaking terms. Het idee van 4 moeilijkheids graden spreekt hem wel aan. Zoals op de skie hill’s met kleuren gemarkeerd. Groen kan iedereen doen. Blauw voor de touwklimmers. Rood en zwart wordt lastig. Zeg maar een dikke boomstam swing is, voor mij althans, zwart. De lange apehang, uphill, is rood.
Na de controle wordt de sfeer wat beter en onder het genot van een biertje komen de verbeterpunten aan de orde en halen we oude herinneringen op. Zitten de filosoferen over een jaarlijkse parcours controle, survival in Canada en zo. In tegenstelling tot wat we gewoon zijn nu ’s avonds vaak een onweersbui maar overdag zon en Blue Sky. Ook voor ons wat ongewoon weer. We kruipen dus wat dichter bij elkaar onder het afdak, het vuur regent bijna uit maar het blijft nog lang gezellig
Van de week dook onze moose ook weer op. De bull schijnt zich goed van z’n taak te hebben gekweten want er is een prachtige tweeling geboren. “Mum” wil zodra zij wat jongs heeft wel weer bij ons in de buurt zijn. Met twee prachtige kids. Mooi licht bruin. In de buurt van humans is het risico van beren kleiner dus verblijft zij dichter bij ons. Ik stond deze dagen ’n keer tussen haar en de tweeling. Nou dan moet je vlug weg zijn. Dagen heb ik haar en de jongen achtervolgd voor een mooie foto. Wel vaak dichtbij maar dan zat ’t hele spul weer in de struiken. Uiteindelijk heeft Bryan ‘m geschoten met z’n telelens.
’t Beest heeft wel ’t volleybal net vernietigd. Even bukken onder het net door zint haar niet. Dus braken de palen af. ’t Net wordt nu op senioren hoogte tussen de bomen gespannen.
Na een aantal zeer drukke weken, met veel high school kids, volgen er nu wat rustigere weken. We hebben ook alle “priciples” zeg maar directeuren van de scholen uit Yellowhead County hier gehad. Rustiger tijden niet in uren want ’t blijft wel van ’s ochtends vroeg tot 21 uur ’s avonds. We hebben wel genoten van het succes van de Low Rope Course zoals we onze survival baan noemen. Na de opening door Alberta Parks, die ook zeer ingenomen zijn met dit initiatief, zijn er veel school groepen gevolgd. Zij gingen vervolgens met mooie verhalen terug naar huis “and spread the word”!. Dus belden andere groepen dat ook zij exact hetzelfde programma wilden. Dus nu al boekingen voor volgend voor- en najaar en zelfs voor 2012. Maar dan hebben we eerst nog een Alberta winter.
Vanochtend een vergadering hier van ’t Buro voor Toerisme uit Hinton. Goed om een beetje te horen wat de bestuurderen hier bezig houdt om het toerisme op te vijzelen maar ook om te horen welke kant ’t uit gaat. Ook zij zijn in de touwen geeindigd en weten morgen dat het menselijk lichaam ca 640 spieren telt……
Leo
Beregoeietijd 
ik vermoed dat jullie de controle dus met vlag en wimpel doorgekomen zijn? in dat geval: gefeliciteerd! ook met de drukte natuurlijk, want drukte in de zaak betekent succes, hoewel dat op momenten van hoge stress misschien even uit het oog verdwijnt. Geniet van de rustige tijd, groetjes from Grunn
Sebas