Kerstdagen 2009. Zondag 3 jan'10

Kerst 2009

Bij Julie op kerstavond uitgebreid kerst diner genoten. Met Christmas crackers, ’n fondue tafel met chicken,  pork en beef en voor Riny vis. Voor aanvang een appetizer cheese, (andere) crackers, bear, wiskey en Bailys.

Bij het eten natuurlijk een lekker glaasje wijn of twee. Julie is een begenadigd kokkin, waarvoor niets te veel is. Dus de fondue is kompleet met alle “beilagen”. Heerlijk gesmuld met z’n allen. Dwayne was er met z’n kleinzoon, de zoon van Julie met z’n zoon, dus in de niet al te kleine trailer was het lekker vol. Pete, de man van Julie, Aardema geheten, ja een echte Fries, maar op z’n 18e geëmigreerd, en volledig verCanadiseerd. Pete houdt van een paar pittige after diner drinks. B&B, Boubon wiskey’s, Grand Marnier of Cointreau en nog veel meer. Er is van alles ondanks dat ze het niet breed hebben en alle alcohol schreeuwend duur is wordt er niet op bezuinigd.

Na afloop was ons vooropgezette plan om er te blijven slapen. Nu is Julie altijd om 5 uur op, dus op tijd naar bed. Dat klonk me uiteindelijk als muziek in de oren.

Zondags naar Leif. Hij woont nu op zichzelf in Hinton in het huis dat Bryan gekocht heeft. Hij gaat er “samenwonen”  oftewel deelt het huis met Dwayne. Ook zo’n “hillbilly”. Maar Leif had de met de kerst gebruikelijke kalkoen “klaargemaakt”. Nu we in de wintermaanden minder gasten hebben, kookt Riny altijd, heeft Leif een baan bij de IGA gevonden. Een van de 2 plaatselijke grote supermarkten. Daar maakt hij allerlei bakgerechten als koekjes, cakes, brood etc. Nu krijgt hij voor de kerst altijd een kalkoen van die Supermarkt.  Daar zat hij al behoorlijk mee in z’n maag of eigenlijk nog niet, dus de oplossing was nabij n.l. zijn andere broodheer voor de zomer + z’n nieuwe huisbaas Brian. ’t Was een beestachtig beest van wel 10kg, zo op ’t oog. Ik heb een halve poot opgegeten. Het is een eer als je als gast ’t wat donkere vlees krijgt. Gelukkig had ’t beest 2 poten en dus 4 halve poten dus hadden we allemaal wat. Ja Bryan was er ook als de kippen bij.

Tussendoor

De laatste week weer genoten van de winterse omstandigheden.  Er ligt een flink pak sneeuw, en het vriest behoorlijk dus het blijft droge sneeuw. Lekker om met sneeuwschoenen te gaan stappen. Dat hebben we dan ook gedaan. Volgens de kenners is er tot op heden al meer sneeuw gevallen dan de gehele vorige winter. Voel me ook al redelijk ervaren als schuiver. We schrikken niet meer van -25C of -30C als je -44C hebt gehad.  Ja het is koud, je moet je goed kleden en alert zijn, geen foutjes maken, die kunnen fataal zijn.

Zondagavond om 22 uur had ik Bryan nog aan de telefoon. Hij woont ook op het terrein op ca 700 meter afstand van ons. Uiteraard vraag ik of hij er al uit was geweest voor z’n avond wandeling. Nee nog niet. Het vroor 25 graden dus vraag ik of ik mee zal gaan. ’n Wat twijfelachtig antwoord. Ik zeg of zullen we de Duck-trail gaan lopen met de sneeuwschoenen aan. Die moeten ook wel aan anders zak je er tot de knieën in. Tot m’n verrassing zegt hij ja. Dus ik zeg tot over 10 min. hier bij ons. Het was volle maan en een kraakheldere hemel. -25 dus goed inpakken zonder te gaan zweten. Na ruim twee  uur genieten van de heldere vrieskou, prachtige sneeuw in de bomen op de trail en ook nog een route over Cache Lake waren we weer terug voor n warme choco met n scheut rum. Cache Lake was behoorlijk dichtgevroren met een dik pak sneeuw. De ingezakte plekken een beetje mijdend, ik alleen wist waarom.

Ik was er namelijk 2^e kerstdag nog op geweest met onze 4WD Quad met sneeuwschuiver. M’n idee was om een mooi 400 meter baantje te schuiven om te schaatsen . Na 20 meter op het meer zat ik vast. ’t Blad omhoog en terug op hetzelfde spoor. Ik kijk weer voor me en zie de oorzaak. Op het ijs staat wel 20cm water en daar zat ik in met de machine. Gelukkig er tijdig uit.  Door het dikke pak sneeuw zakt het ijs naar beneden en loopt er water op het ijs. Dus volstrekt ongeschikt voor schaatsen.

Maar ’s nachts voor de wandeling moest het volgens mij nog wel kunnen . Je kon de overkant van het meer zien. Dus dat ging ook. Prachtige ijzige stilte.

Natuurlijk krijgen we mee welke verschrikkelijke winterse omstandigheden zich in Nederland voordoen. Temperaturen rond de 5 graden. We leven erg mee en kijken uit om dat ook te ervaren.

Tussendoor nog wat handarbeid. Deze zomer heb ik bij enkele indians / Natives die hier waren een cursus drums maken gevolgd. Je eigen drum mocht je houden. Nu waren er wat materialen over dus daar was ik druk mee tijdens de lange winteravonden.

Het waren 6 vellen van een Elk en wat van ’n Deer of meerdere. Na het op spanning brengen drogen de drums ’n week. Eigenlijk zo langzaam moglijk. Daarna opgehangen in de kamer. Telkenmale hoor je ze kraken als er nog meer spanning op komt. Het geluid wordt beter en beter.

Maandagavond Hans & Netty op visite of eigenlijk een meeting. Om 7 uur op tijd begonnen. Ik had hen gevraagd om de sneeuwschoenen mee te nemen zodat we later op de avond nog een nachtwandeling konden maken.  Zo gezegd zo gedaan. Ook Riny ging mee ze had immers die dag ook een sneeuwschoenen setje gekregen. Dat ging haar ook goed af. Alhoewel het wat meer bewolkt was hebben we de gehele Duck-trail gelopen maar nu in andere richting.

Idee is nu om wat meer sneeuwschoenen te gaan kopen. Moet me nog wat meer verdiepen in kwaliteit en prijs. Het zijn eenvoudige dingen maar kosten wel $170, daar komen nog poles bij.

Oudejaarsavond

Deze avond in ons eigen huis doorgebracht met Bryan. Hij was alleen dus is een samenkomst logisch. De Powder Creek Lodge + een aantal cabins  zaten vol met gasten. Er waren geen diners gebooked. ’s nachts -30C dus ook niet direct omstandigheden om uitgebre
id vuurwerk af te gaan schieten. Dat hadden we al 30 jaar niet meer gedaan dus hier ook niet. De andere gasten zaten daar ook niet op te wachten en verbleven binnen bij de kachel.  Wij ook. Bryan had een goeie film meegebracht. “The train of 3:10 to Yuma” . Niet geschikt voor kerstavond maar nu kon het wel. Via een soort projector op de witte wand. Prachtig breedbeeld, zoals ik gewend was. (….Johan)

Nieuwjaarsdag

’s Ochtend sneeuwruimen, er werd nog meer verwacht. Dat viel achteraf mee. ’n Kennis van ons zit op ’n sneeuwschuiver oftewel zo’n joekel van een grader.  Omdat na zoveel sneeuwbuien en evenzoveel sneeuwschuif sessies de weg steeds smaller wordt hadden we hem gevraagd om ‘ns met groot materieel wat ruimte te maken. ’n Fluitje van een $ cent (dat is nog minder). Dus de laatste dagen liggen de wegen en paden er mooi bij.

’s Avonds naar Hans & Netty. Gourmetten gezellig in een voor ons herkenbare stijl.  ’n Heel leuke avond alhoewel we wel weer huiswaarts zijn gekeerd, 25km.  Per slot van rekening moeten we ook op de tent passen.  Als het eten niet smaakt ligt het grotendeels aan jezelf. Maar na zoveel lekkers in een korte tijd leg je het uiteindelijk toch af. Je kunt niet eeuwig aansterken……

Dus al met al veel diners, drankjes etc, daar heb ik toch al zo’n hekel aan. Omdat je van te voren niet alles weet had ik nog een hele zalm (2,5kg) gehaald welke de kerst niet heeft gehaald, 2 kreeftenruggen voor 3e kerstdag en voor vandaag krab (welk portie ook te groot was voor ons tweeën .)

Nog 3 nachtjes slapen. Dan er even uit. Natuurlijk de meisjes weer zien en spreken en psja de survival van Beltrum wacht. Dan kriebelt ’t weer.

Tot ziens wellicht de komende weken.

Leo & Riny.

Grote veranderingen in de wereld, en deze gaan snel . 20 dec'09

 De klimaattop in Kopenhagen, alwaar de wereldleiders bijeen waren,  zij nemen grote beslissingen. De vraag is of zij zelf die grote beslissingen ook zo graag willen nemen.  Hebben natuurlijk van doen met allerlei groeperingen in eigen beweging die ze allemaal tevreden moeten houden .  De linkerzijdes die wat ambitieuzer zijn m.b.t. de te stellen doelen en de rechterzijde die denkt aan de lasten welke deze maatregelen met zich meebrengen.

Zo gaat ’t bij ons thuis ook.  Neem nu m’n oudste broer, eigenlijk is hij een jaar jonger dan ik maar wel m’n oudste broer. Hij neemt nu het voortouw. Hij is een van de stuwende krachten binnen een internationaal opererend bedrijf in machines voor de maken van farmaceutische producten. Wellicht wordt hij anderzijds weer voortgestuwd door de meer progressieve partijen in eigen gelederen die zeiden :” Schrief ie now ok us ne keer of, ie mot now ow broer ‘ns  ’n meeltje sturen!”.  Hij is meer een type dat zegt: Ik sprek ‘m wal ’n keer of ik bel wel, maar dat doet hij ook niet zo snel.  Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor m’n andere broers. M’n oudste broer z’n vrouw zegt dus wat dwingender: En now stuur ie ’n mailtje! He zit ter al een half joar!”.  ’t Mailen via een computer zit ook niet in zijn genen. Soms slaat het wel eens een generatie over zegt men. Alhoewel mijn vader het ook niet had en z’n meeste zoons dus ook niet.

Ik ben zelf wel redelijk behept, maar geen freak, met wat liefde voor de computer en wat daar al zo mee samenhangt zoals, internet, allerlei programma’s, meerdere websites en e-mailadressen, weblogs , web communities,  Hyves, Linked-in, Facebook en wat al net meer, alhoewel ook ik besef dat je niet alle facetten kunt beheersen.   En m.b.t. de genen: zijn zoon Sander  heeft een florerend  computer bedrijfje naast z’n dagelijkse beslommeringen. Dus die heeft het wel! M’n broer zei ooit al eens toen ik op de Commodore 64 wat programmaatjes zat te schrijven:” Daar ga ik me niet in verdiepen dat is voor freaks!”.  Dat was een teken aan de wand en heb ik niet vergeten.  Ikzelf wilde gewoon weten hoe zo’n ding of een programmaatje nu eigenlijk werkte. Dat was aan hem niet besteed. Maar nu kreeg ik dus een mailtje. ’n digitale brief dus. Eigenlijk, om nog wat preciezer te zijn, kreeg ik ‘m niet maar Riny, m’n vrouw. Zij stuurde ‘m door nadat ook zij haar verrassing uitsprak en me liet raden van wie we nu een mailtje hadden ontvangen . Dat lijkt evident maar een bericht, van m’n vrouw, replyen is toch ’n stapje eenvoudiger dan zelf een e-mailadres vergaren, intypen en versturen. Ik was enigszins geschokt. Gewoon een zeer ongewone gebeurtenis in ons simpele dagelijkse bestaan. Ik heb alle waardering voor de inhoud van de mail maar mogelijk meer nog voor de geweldige stap welke hij in z’n ontwikkeling heeft gemaakt.  Dan ga ik denken, dan krijg ik fantasieën b.v. dat ik mails krijg van al m’n broers.  Ik weet dat is nog weer veel verder weg maar toch wellicht ook niet onmogelijk.  Obama ging ook eerder weg van de klimaattop in Kopenhagen omdat er minder goed weer werd voorspeld. Dat geloof je toch ook niet  maar het gebeurt. Mailtjes van m’n broers, zou toch geweldig zijn.  Psja da’s nog weer een stap verder of eigenlijk een forse schrede of  een reuzensprong. ’t Dichts bijzijnde perspectief is dat de “koude” kant wat schrijft. Zo koud zijn die nou ook weer niet want zij mailen wel eens zoals ook m’n zus, dus ’t kan wel. ’n Brief schrijven is passé. Maar dat ligt niet aan dit tijdperk. Het briefloze tijdperk is 38 jaar geleden ingegaan. Toen zat ik een tijdje in de Cariben. Toen kreeg ik nog wel eens een brief van thuis van m’n ouders. Weet niet meer of er ook alinea’s van m’n broers en zusters tussen hebben gezeten.   Maar ik durf het te betwijfelen.  Niet dat ik zoveel brieven naar hen heb geschreven dat niet. Maar over e-mail valt denk ik niet te klagen.

De broers denken waarschijnlijk al aan de Survival van Beltrum op 10 jan. a.s. Het moet al gek gaan als we hem daar niet zien en in drie zinnen ’t laatste nieuws vertellen. Willy gaat met de hamburgers en koffie rond voor alle medewerkers aan de survival +1. Dat kan ik dan wel weer in hem waarderen. Als het er op aan komt is hij er. Per slot van rekening starten wij ruim voor de middag en komen pas tegen de avond weer in Beltrum terug. Dan moet je ’n hart versterkertje hebben. Meestal heeft hij ook iets in de binnenzak waarvoor we ons dan even discreet terugtrekken zonder de CAS (Int Sport Tribunaal) over onze ” whereabouts” te informeren. 

 

Survival Beltrum

Hier Mark actief tijdens de run van vorig jaar. Van de duizend deelnemers was hij degene met de korte lycra broek. In uiterste balans poging tracht hij hier in de cat-crawl te komen met het kolkende water diep onder zich. Zoals te zien hier nog met bandje. Dit jaar wil hij ‘m zelf naar Beltrum brengen.

Het is en aparte wetenschap die survival. Elke hindernis verder naar Beltrum is een steeds zwaardere bariere om te overwinnen. De krachten lopen je uit de armen. Dit terwijl de ambitie om dat bandje in Beltrum te krijgen toeneemt. Kijken wie er dit jaar wint. Het Taku team is er klaar voor.

 

Dit weekend gespendeerd om Bryan te helpen met het dak van de 2^e outhouse.  Temperatuur ligt tussen de -15 en -20C. Dus je moet wel wat doen om warm te blijven. Alleen is dat bijna niet te doen. Ladder op en af. Maar met het zonnetje op zaterdag was het goed te doen. We kregen de dakspanten en dakplaten erop. Inclusief de voorbereiding voor de volgende dag. Zondag zouden we de shingles doen. Het was anders koud vanochtend, echt mistig koud. Rond de middag even opwarmen bij Bryan binnen. Hij had bevriezings verschijnselen van z’n tenen.  Je moet de bergschoenen ook niet te vast dichttrekken. Maar na een voor de bloedsomloop ondersteunend glas Canadese wiskey, konden we er weer tegen voor een uur voor de andere zijde.  Waar we al bang voor waren geschiedde. Rond de middag was sneeuw voorspeld en die kwam prompt.  Dus even hard aanpoten en met een uurtje was dat ook gepiept en spoedden we ons naar Riny voor een paar Dutch handmade meatball’s. Nu sneeuwt het al een paar uur dus wellicht tegen de avond weer op de sneeuwploeg. 

Groetjes vanuit “sneeuwerig” Alberta.  Morgen begint de winter……..

Leo

 

 

 

't Wordt kouder in Nederland!! 8 dec '10

Onwaarschijnlijk als ik de berichten over Nederland hoor. Er wordt koud weer en zelfs sneeuw voorspeld voor volgende week. Da’s slikken. Zoals Harry Jansen al zegt ’t is al “snoeven en blökken” en dat wordt alleen moar arger zo.

Over het weer raak je dus niet uitgepraat. Hoe je er mee omgaat ook niet. Als ik ’s morgens opsta is het eerste wat ik doe naar ’t raam lopen om te zien of het gesneeuwd heeft. Dat betekent namelijk sneeuwruimen. Nou vind ik 1-2 cm niet erg. Loop of rij je wel plat. Maar ingewijden vinden dat ook dat weg moet. Zeker van de paden naar de cabins en hostels. Dat is dan meestal Riny’s job en hobby. De parkeerplaatsen moeten ook schoon zijn. Dat allemaal omwille van de liabilty. Er mocht eens iemand een slippertje maken.  En de wegen eigenlijk ook dus alles. Direct na het opstaan kijk ik ook naar de temperatuur en de minima die nacht. Er hangt een analoge thermometer buiten voor het raam maar nu hebben we ook een draadloze / elektronische met min / max. Omdat we 3 dagen geleden -30C hadden wilde dat ding niet meten en zenden draaiende op alkaline batterijen. Uiteindelijk vastgesteld dat er lithium in moesten. Die zijn minder (lage) temperatuur gevoelig. Dat had ik vorige jaren in Yukon moeten weten. Ik had alle batterijen incl. m’n eigen in m’n wollen onderbroek om ze niet koud te laten worden. Nou valt zo’n knoopcelletje van je horloge wel mee maar zo’n joekel uit de staafbatterij zaklamp ligt echt niet lekker. ’n (te) Koude batterij verliest z’n lading. Afhankelijk van de bevindingen trek ik m’n lange onderbroek aan voor buitenwerk of niet. Boven ’n thermisch hemd, dunne fleece, dikke fleece en windjack. Wollen sokken en snowboots. Verder een kraag gecombineerd  met muts van fleece stof. Daaronder een fleece hoofdband om ook m’n voorhoofd warm te houden. Daarmee kan ik rustig stil zitten op de snowplow.

Zoals wel bekend betekent een heldere hemel veel uitstraling naar de atmosfeer vanuit de aarde dus lage temperaturen. Met bewolking, warme deken, hogere temperaturen.  En alles wat daar tussen zit.  Gisteravond was ’t -14. Voorspelling was dat ’t vanmorgen om 4 uur -8C zou zijn. Dan weet je bewolking en sneeuwkansen. Over het algemeen valt ’t met de sneeuw nog mee. Onder het ontbijt zie ik de barometer voor het raam aan de binnenzijde welke ook de luchtdruk van de laatste 24 uur per 4 uur weergeeft.

Dalende luchtdruk ongeacht ’t nivo betekent nadering van een depressie (lage druk gebied) en dus kans op slechter weer. Zeer snelle daling van de luchtdruk (4 mBar/ 4 uur of meer) betekent onweer, windstoten of in ieder geval trammelant. Zo wordt tijdens het ontbijt ’n indruk verkregen van het weer en stemmen we de dag erop af. 

Vandaag alles weer geheel sneeuwvrij gemaakt want de temperatuur gaat dalen en dan kun je het beter schoon hebben om keiharde sneeuwbanken te voorkomen.

Lage temperatuur betekent ook meer hout halen. Gelukkig heb ik m’n opslag lekker vol zitten.  Omdat er nog vrij veel vers hout tussen zat liep ik altijd naar het grote houthok 100 meter verderop. Maar de passende stukken zijn daar op. Is wel mooi droog hout. Moet daar dus eerst aan het kloven. Maar begin ook aan m’n eigen stapel, dat  begint aardig aan te drogen en zo nu en dan een blok ertussen brandt ook niet zo hard. ’t Is allemaal dennenhout en populier. Vliegt erdoor.

Ondanks de lage temperaturen buiten werkt Bryan gewoon door aan outhouse 2. Gaat natuurlijk minder hard en minder uren per dag. Hij is er ook behoorlijk op gekleed.

Zaterdagnacht en zondag overdag voorspellen ze -30C met wat wind waardoor een gevoelstemperatuur van -44C.  Dus binnen blijven waarschijnlijk.

 

 Daarnaast blijven we altijd stoeien met Celcius en Fahrenheit. Ik heb wel begrepen dat Canada ook het verdrag heeft ondertekent om over te gaan naar het internationale SI stelsel. Momenteel is graden Kelvin de geldende eenheid. Dus ik hou ze hier aan Celcius ook al was Celcius een Zweed. Logica zit daar natuurlijk niet in maar om in de discussie eerst van Fahrenheit 32 af te trekken daarna met 5 vermenigvuldigen en daarna weer door 9 delen dan vriest het al niet meer.

Na het avondeten wordt de kachel weer wat opgepookt.  Nog een blokje erop, kopje koffie erbij en in no time zitten we met rooie boeien op de bank en gaat het ene kledingstuk na het andere uit totdat we beide in thermokleding pinneke trekken om wie het eerst verder gaat. We hebben geen gordijnen dus iedereen kan zo naar binnen kijken en het spel aanschouwen als voor ’n TV. Ware het niet dat onze zuiderburen 13 km weg wonen, de ooster buren misschien wel 100km, noorderburen 125km en westerburen ook meer dan 100km. Dus nee geen gevoel dat we echt in de gaten worden gehouden. Of het moet Bryan zijn die ’s avonds nog een wandeling gaat maken. Hij moet er voor zichzelf altijd even uit voor het slapen gaan. “Touch the line”  waarmee hij de middellijn op de Highway bedoelt tijdens een afwandeling van 2 mile. Maar ook hij heeft niet zoveel geduld dat hij met -30C dit spel langdurig volgt.

Ik meld dit allemaal maar even dan kunnen we in januari meepraten over het weer.

 

 

 

 

 

Groetjes Leo

 

 

 

Winterslapen 3 dec 2009

Nadat de Alberta-winter even op zich liet wachten begint het nu een beetje vorm te krijgen. Let wel we zitten hier op dezelfde NB (Noorder Breedte) als Groningen maar wel op 1.180 meter hoogte. Op die hoogte wordt het zelfs nu in Zwitserland frisser. Na zo nu en dan een nachtvorstje daalde het kwik gisternacht tot -23C. Overdag -10C.   Afgelopen nacht verwachtten we een nieuw laagte record voor ons maar het bleef op -15C o.i.d. steken.

Ik wil de weergoden anderzijds niet uitdagen. Zaterdag wordt -26C voorspeld. En dat is geen bijzonderheid. We hebben dan wel een feestje in Hinton.  ’n Wintersurvival pakket klaar leggen in de auto. ’t Wordt immer lastig als je blijft steken onderweg.

 

Eergister wel wat sneeuw (ca 10cm) dus wel ruimen daar zijn we dan ca 3 uur mee bezig. Ook al is het niet veel je moet het wel afdoende aan de kant doen. Als het daarna gaat het vriezen wordt het knetterhard. Na ’n volgende sneeuw bui krijg je er geen beweging meer in. Dus netjes wegwerken.

Bryan is met het 2e Outhouse (toilet in ’t bos) bezig. Een houten huisje met een M/V compartiment, toegankelijk voor wheelchairs, en een 4,5  m3 tank eronder. (elk jaar leegpompen). Dit ter vervanging van de 2 bestaande, out of date, zijnde voorzieningen.

Bryan had onder de eerste 2 glijders gemaakt, welke, als er sneeuw zou liggen konden dienen als slee. Z’n truck ervoor en rijden maar. Na de opmerking dat ’t outhouse de truck wel eens zou kunnen inhalen als ’t geheel van de bult af zou gaan begon hij toch wat over het vervolg na te denken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen ik gistermiddag bij de bouwplaats kwam zag ik z’n truck niet staan. Na even denken zag ik ’t outhouse ook niet meer. Ik denk verrek hij heeft ‘m in z’n eentje naar beneden gegleden. Maar nee hoor: op de grote parkeerplaats achter de Wildhay was hij aan het proefrijden en glijden. Ging goed dus. Maar nog niet naar beneden.

Dat volgt eerdaags.

 

Bryan let ook op de details. Ontluchting, belichting. Muggengaas.

Vrijdag 4 dec komt de graafmachine om de tanks in te graven. Ook al is de grond bevroren schijnt dat wel te lukken. De bodem zit zowiezo vol rotsen dus die machine zal niet voor een beetje vorst wijken.

Wij ook niet. De outhouses zijn tot op heden bij een gemiddelde temperatuur van -10C gemaakt. ’s Morgens als het 15 graden heeft gevroren is het eerst even fris maar het went snel. Je moet je er ook een beeje op kleden natuurlijk.

Nadat we ons huisje hebben betrokken (begin juli) hebben we als bed een kingsize matras gekocht en ondervuld met enkele andere eenspersoons matrassen. Dus het werd ook tijd voor een echt bed.

Van ochtend -15C met een zonnetje dus ik denk ik zaag, boor en spijker maar even een bed in elkaar vandaag. ’n Mooie werkplek naast Bryan’s stekje, Een paar balkjes gekocht en 2 multiplex platen en wat afvalstukken van de outhouse. Zo nu en dan Bryan een handje helpen als hij weer een wandje moest opzetten. Wat denk- en zaagwerk en tegen 3 uur vanmiddag kon ik naar binnen om het bouwwerk in elkaar te zetten.

Rond zessen was het geheel klaar. Schilderen hoeft niet, het is mooi blank berken multiplex. Veel gaten in de bodem voor ventilatie van de matras.

Wat zal dat slapen, ik kan niet wachten om naar bed te gaan…….

Verder bezig met voorbereidende bookingen voor volgend jaar. Er dienen zich veel weddings aan. Maar ook voor februari al wel reserveringen voor vergaderingen enzo.  Daarnaast kijken we ook naar gerichtere campagnes. Het komt niet vanzelf natuurlijk.

Groetjes Leo

Trainingen, ATB, Survival. Nov.’09

M’n knietje is op deze plek niet veel besproken, daar valt medische gezien wellicht veel over te zeggen, maar in de dagelijkse praktijk is het hier in westelijk Canada een lastig onderwerp. Feit is wel dat ik wel weer enthousiast wordt als de N8-run en Midwinterrun weer vervolgd worden. Misschien nog enthousiaster als ik lees dat er een “Slütterrun2009” wordt georganiseerd door Gerard Weernink en Wim Hogemans. Niet zozeer de naamgeving alswel een Adventure Race in een soortgelijke opzet als ons team reeds ca 20 keer hebben georganiseerd.

Over enkele dagen, de 28e, weten we hoe die run welke Gerard en Wim hebben georganiseerd is verlopen. Ik heb wat inzage gehad in de te behandelen materie en weet dus dat het ’n pittige dag wordt. Veel meer wil ik er nog niet over zeggen. Ik wil wel alle deelnemers heel veel succes toewensen. Het is gewoon een machtig mooi parcours. Omdat ik enthousiast wordt heb ik me ingeschreven voor de Midwinterrun samen met m’n onafscheidelijke maatje Henk. Henk is het loopwonder uit Barchem dus ik moet wel weer aan het (hard) lopen. Iets wat me lastig afgaat.

Maar er moet toch getraind worden. Zo nu en dan met boomstam, maar ook zonder (op de fiets) en aan het touw. Op 10 januari staat de “Strijd tegen de elementen” weer voor de deur. De laatste jaren pep ik een aantal lieden van de Wildernis Guide opleiding op om deel te nemen. ’t Zijn doorzetters puur sang maar touwhindernissen liggen hen niet zo. Doorzet elementen zitten hier wel in en touwen ook dus ik zeg kom hier (Beltrum) naar toe. ‘k Heb hen ingeschreven onder de titel “Taku Wilderness Guides” en zo staan we daar straks. Gelukkig ben ik de coach. Op deze gezegende leeftijd moet je uiteindelijke kiezen voor overdracht van kennis en vaardigheden en dat doe ik dus maar. Dit ondanks de commentaren welke ik kan verwachten. Ik verwacht anderzijds nog wel wat practische instructies te moeten geven vandaar dat nog wat bijslijpen van de vaardigheden. Dat knietje is beter te volgen op  “Quadriceps” . ’t Is lastig om de progressie aan te geven. Feit is wel dat ik veel intensiever en doelgerichter m.b.t. de knie zou kunnen trainen maar door allerlei omstandigheden niet of onvoldoende doe. Afijn een kleinigheid hou je toch zoals dat heet. Ik fiets hier regelmatig rond. Een parkoers van 15km rond Jarvis Lake is leuk. Behoorlijk wat afwisselnd klimwerk. Bryan fiets ik er met gemak uit dus er is behoefte aan meer weers- en tegenstand. Of 3 rondjes Duck trail. Wat riskanter vanwege slippery praktijken maar ik kan er door de bultjes wel wat kracht in kwijt.

Zeer afwisselend. Soms eerst ’n dag bomen wegzagen omdat er weer te veel afstapjes zijn met de fiets. Hardlopen op dat parkoers is me te riskant. Ben wat angstig voor slip / wegglij partijen. Denk dan weer te veel aan de oorzaak van de problematiek. In Zeist beweerde men dat de nieuwe connectie sterker is dan de oorspronkelijke, maar dat weten m’n brains nog niet voldoende. Dat werkt ook door in de dagelijkse rondgang over het terrein. Al hetgeen glad en ijzig is voelt erg onzeker. Dus een hersenspoeling is welkom in deze. In Januari in Nederland maar wat extra’s doen.

Die gast uut Barchem loopt me er nog niet zomaar uit…..

Groetjes Leo

Anders laat ik ‘m kaartlezen…….

Changes. Nov. ’09

M’n knietje is op deze plek niet veel besproken, daar valt medische gezien wellicht veel over te zeggen, maar in de dagelijkse praktijk is het een lastig onderwerp.

Feit is wel dat ik wel weer enthousiast wordt als de N8-run en Midwinterrun weer vervolgd worden. Over enkele dagen, de 28e, weten we hoe de run welke Gerard en Wim hebben georganiseerd is verlopen. Ik heb wat inzage gehad in de te behandelen materie en weet dus dat het ’n pittige dag wordt. Veel meer wil ik er nog niet over zeggen.  Ik wil wel alle deelnemers heel veel succes toewensen. Het is gewoon een machtig mooi parcours.

Omdat ik enthousiast wordt heb ik me ingeschreven voor de Midwinterrun samen met m’n onafscheidelijke maatje Henk. Henk is het loopwonder uit Barchem dus ik moet wel weer aan het (hard) lopen. Iets wat me lastig afgaat.  Maar er moet toch getraind worden. Zo  nu en dan met boomstam, maar ook zonder (op de fiets) en aan het touw.

Op 10 januari staat de "Strijd tegen de elementen" weer voor de deur. De laatste jaren pep ik een aantal lieden van de Wildernis Guide opleiding op om deel te nemen. ’t Zijn doorzetters puur sang maar touwhindernissen liggen hen niet zo. Doorzet elementen zitten hier wel in en touwen ook dus ik zeg kom hier naar toe. ‘k Heb hen ingeschreven onder de titel "Taku wilderness Guides"  en zo staan we daar straks. Gelukkig ben ik de coach. Op deze gezegende leeftijd moet je uiteindelijke kiezen voor overdracht van kennis en vaardigheden en dat doe ik dus maar. Dit ondanks de commentaren welke ik kan verwachten.

Ik verwacht anderzijds nog wel wat practische instructies te moeten geven vandaar dat nog wat bijslijpen van de vaardigheden.

Dat knietje is beter te volgen op http://www.timeoutdoorevents.nl/Index_pagina/Quadriceps.htm . ’t Is lastig om de progressie aan te geven.   Feit is wel dat ik veel intensiever en doelgerichter m.b.t. de knie zou kunnen trainen maar door allerlei omstandigheden niet of onvoldoende doe. Afijn een kleinigheid hou je toch zoals dat heet. Ik fiets hier regelmatig rond. Een parkoers van 15km rond Jarvis Lake is leuk. Behoorlijk wat afwisselnd klimwerk. Bryan fiets ik er met gemak uit dus er is behoefte aan meer weers- en tegenstand. Of 3 rondjes Duck trail. Wat riskanter vanwege slippery praktijken maar ik kan er door de bultjes wel wat kracht in kwijt. Zeer afwisselend. Soms eerst ’n dag bomen wegzagen omdat er weer te veel afstapjes zijn. Hardlopen op dat parkoers is me te riskant. Ben wat angstig voor slip / wegglij partijen. Denk dan weer te veel aan de oorzaak van de problematiek. In Zeist beweerde men dat de nieuwe connectie sterker is dan de oorspronkelijke, maar dat weten m’n brains nog niet voldoende.  Dat werkt ook door in de dagelijkse rondgang over het terrein. Al hetgeen glad en ijzig is voelt erg onzeker. Dus een hersenspoeling is welkom in deze.

In Januari in Nederland maar wat extra’s doen.

Die gast uut Barchem loopt me er nog niet zomaar uit…..

Groetjes Leo

Anders laat ik ‘m kaartlezen…….

Outhouses. Nov. ’09

’n Practische investering als vervolg  op het vervangen van de 6 kachels van Main Lodge en Wildhay hall. De Outhouses van de campsites. Alberta Parks wil liever geen humane produkten meer in de bodem en het publiek wil wel ‘ns wat luxueuzer zitten, ook al “verkopen” we de campsites als uiterst basic voor het gemak. Nu dus een mooi duplo outhouse met een 4 m3 tank eronder. Voor beide campsites dus zo’n dubbel setje.

Uitgebreid hebben Bryan en ik de huisjes van Alberta parks bekeken en prijzen opgevraagd. Uiteindelijk besloten dat we ze het beste zelf konden maken. Dus materiaal bestellen en beginnen.  Naast Bryan’s werkplaats wordt e.e.a. opgebouwd. Hij heeft de schets in z’n hoofd want er komt geen uitgebreid tekenwerk aan te pas. De eerste plank zaag je op maat, de 2e kopieer je vervolgens en zo gaat het door.

Op het dak de gebruikelijke shingles, oftewel asphalt “dakpannen” in een mooie bruine kleur.

Psja ’n onwelriekend zaakje uiteindelijk maar het moet wel gebeuren.

Dit zijn mooie polyester tanks.

“t Huisje is op 2 liggers gebouwd. Als er straks sneeuw ligt trekken we ’t geheel als een sleetje, met Bryan’s truck, naar beneden naar de campsite. Althans zo is het plan.

Als ’t geheel is afgebouwd volgt er natuurlijk nog een eind “shot”.

Orienteering.

Blue Lake Centre ligt zo’n 25km ten noorden van Hinton. Zelfs als je op Google Earth kijkt

(Lat:  53xc2xb028’52.59″N  long 117xc2xb048’7.17″ W )

Al 20 jaar is de AOA ( Alberta Orienteering Association ) hier actief met het in beeld brengen van de locatie op gedetailleerde orienteerings kaarten.  Ook centrale traingen werden hier geregeld afgewerkt. Nu was er onlangs een jaarvergadering in Alix, ’n uur ten oosten van Red Deer. Dus ik denk ik zal er ook eens heen. Ik was uitgenodigd door enkele mensen  uit het bestuur. Zo’n vergadering is het hele weekend. Iedereen komt van ver dus overnachten in een centrum als ’t onze.

’t Hele weekend een programma

• met het uitzetten van parkoersen,
• ’t lopen van kleine wedstrijdjes,
• eten en drinken,
• brainstormsessies over de toekomst,
• kampioenschappen welke georganiseerd kunnen worden,
• gebieden welke nog gedetailleerd in kaart kunnen worden gebracht.
• GPS mogelijkheden onderzoeken en bestuderen bij het uitzetten en lopen van wedstrijden,
• nauwkeurigheden,
• een hele middag training in warming-up, cardio trainingen, krachttrainingen, en cooling down.
• Zowel theorie als praktijk.

Dus ‘bere’ interessant. Volgend jaar wellicht sessies op Blue Lake. De vergadering, wedstrijdjes en zo.

Daarna naar Edmonton gereden. Ik had Riny er ergens gedropped in een hotel vlakbij de WEM (West Edmonton Mall) Het grootste aaneengesloten winkelcentrum onder een dak ter wereld. Wordt gezegd. Dus daar was Riny mooi onder dak. Ik heb er ’s maandags ook nog even rondgekeken. Altijd wel wat leuke hebbedingetjes te bezien.

Survival.

Zondags in Edmonton ook een nichtje (Veronica) ( ja 20 jaar jonger dan ik) bezocht. ’n Half uur rijden vanaf de WEM. ’n Heel leuke middag aldaar met prompt ook weer zakelijke mogelijkheden. Wat wil het geval: 

Haar man is arts en houdt zich o.a. ook bezig met vliegen. (piloot). Z’n vader ook en z’n broer ook. Hij heeft ’n kleine Chessna maar die kon niet over de bergen dus heeft hij er een bij gekocht met een drukcabine die iets hoger kan. Anders moet hij bij al z’n 4 kinderen de oren dicht gedrukt houden en dat wil niet tijdens het vliegen. Nu vind hij  dat eigenlijk elke inwoner van Alberta over de medische mogelijkheden van het academisch ziekenhuis in Edmonton moet kunnen beschikken dus ook die in het hoge noorden.

Hij vloog al eens met dat eerste kleine ding over de wildernis en dan ga je angst scenario’s ontwikkelen over neerstorten of iets minder erg ’n noodlanding op het water. Hij heeft al eens een noodlanding moeten maken vlakbij Edmonton dus weet wat het is. Hij heeft een clubje piloten, Flying Angels,  die naar verre oorden vliegen om patiënten op te halen. Hij vind dat die gasten zich moeten kunnen redden als ze in de wildernis terecht komen. De goeie lezer snapt het al: Die mensen hebben een survival training nodig. Hij dacht dat ik die wel geven kon en gelijk heeft ie.  Ik zat wel even te denken wat al die Nederlandse piloten in Afganistan en Servie en zo voor kennis daaromtrent hebben verworven. Dit buiten ’t feit dat die zich na het neerstorten gedeisd moeten houden voor de vijand.

 

Dus ik zal hier eens wat voor ontwikkelen inklusief een zware eindtest waarbij zo’n crash in scene wordt gezet. Per slot van rekening ben ik ook zo afgetest aan het eind van de Wildernis Guide course.

 

Op deze foto heeft onze piloot een (nood)landing uitgevoerd op een ijskoud meer,  ’n uur vliegen ten oosten van Atlin. Met een grijns mompelt hij iets van “crash”, “out of gas”  ” too heavy” en gooit vervolgens met dezelfde grijns alle rugzakken in het water en verzoekt ons er achteraan te springen. ’t Feest is begonnen. 

Zoiets stel ik me nu ook voor. Heb er nu al zin in.

 

Uiteindelijk kwamen we weer thuis na een lange rit van Edmonton. Alles even geinspecteerd maar Bryan had e.e.a. uitstekend waargenomen. 3 volledige dagen weg na enkele maanden lijkt dan toch wel lang.

Dus lekker weer in ’t eigen bedje en ’s ochtends wat uitgeslapen van de vermoeienissen. Opgestaan en een ontbijtje gemaakt voor Riny om weer stevig aan de slag te kunnen gaan. Moet ook wel want we zien dat er een laagje sneeuw is gevallen die nacht. Riny zit naar buiten te kijken onze “tuin” in. Ziet ze opeens 2 coyotes opdraven die wat verdwaasd onze tuin en huis bezichtigen. ’s Morgens zie je wel meer sporen van deze gasten maar waarnemen is iets anders.

Ze grijpt haar altijd klaarliggende camera en schiet gelijk raak. Ik kon met mijn toestel nog net vastleggen hoe beide dieren aan de voorzijde van het huis het bos weer inlopen, veel meer dan de staart staat er echter niet op.

 

De dag erna op de delfde plek komen er vier stuks mule deer vrouwtjes uit het bos, op een 10-tal meters achtervolgd door een dampende geile bok die al behoorlijk afgepeigerd is maar nog immer slechts een doel voor ogen heeft.

Zonder acht te slaan op de omgeving blijft ie z’n target achtervolgen. Ook zij verdwijnen in het bos en onthouden daarmee ons van het moment supreme welke mogelijk nog ver is……

 

Groetjes vanuit een inspirerend Blue Lake.

 

 

 

 

 

 

Krantenwijk Zondag 8 nov 2009

Vanochtend na het ontbijt  de openhaard aan en 't AD opengevouwen. Kopje koffie erbij. Toch wel weer fijn een Nederlandse krant te lezen ook al was het de krant van donderdag en kenden we de koppen alweer als geschiedenis. 

Netjes bezorgd op Highway 40 North, 52125 Hinton. door de jongeman die deze wijk loopt. Hij heeft 1 krant in z'n wijk en moet daarvoor dus 2 * 9421km = 18.842km afleggen. Maar 't gaat erom dat je dat graag doet.

Ik had vroeger ook enkel jaren een wijkje. 19 kranten. Daarvoor fietste ik zo'n 13 km langs evenzoveel boerenbedrijven. Per krant wel gunstiger.

Afgelopen weekend Winfried & Mrjam op bezoek gehad op Blue lake. Alhoewel we dit weekend behoorlijk druk waren met een bruiloft op Blue Lake en op zaterdag in het bijzonder. Het hele weekend waren er gasten maar zaterdag ook nog een groep schoolkids die een basic survival skill's dag hadden.  En op zaterdag vond dus de echte wedding plaats in het restaurant / lounge area.

'n Plechtige gebeurtenis van een stel uit Grande Cache. 120 km verderop. Alle gasten bleven dineren, feesten en slapen.

Er kwam een ambtenaar van de Burg. Stand uit Hinton die het huwelijk voltrok. Hier beloofd men elkaar nog veel meer dan in Nederland vertelde Riny mij. Dus prezen we ons gelukkig met ons Nederlandse huwelijk

Winfried en Mirjam wilden graag eens zien hoe we hier werken en hoe de locatie eruit ziet. Qua accommodatie en restaurant was dat dus goed in bedrijf te zien.

We deden onze eerste ervaring op met de liquor license dus drank schenken. Nu hadden we wel eens vaker een glaasje in geschonken maar Rye-coke, hi-balls, coolers en van dat alles is toch even wennen.

Maar ook een wedding diner verzorgen is een nieuw item.  't Couple was helemaal tevreden na afloop, dus Riny en ik in een adem uiteraard ook. Pak van het hart.

Ook de survival verliep goed. De groep in 2 delen opgesplitst en ze vervolgens laten kennis maken met kaart en kompas en gekombineerd dus navigatie, (snel) vuur maken om warm te worden en te drogen, bouwen van een shelter in de natuur om warm te blijven als je na een plain crash onverhoopt uit het water in een survival situatie komt. Na de lunch bij het zojuist gemaakte kampvuur in de wildernes de beginselen van het (op)sporen van dieren en een strategie ontwikkelen om ze te vangen. Want food is de volgende stap.  water is hier in de regel voldoende voorhanden. Dus strikken zetten voor food. Ik had er voor het weekend al een 2-tal verschillende gebouwd. Maar nog niet scherp gezet. Dat heb ik zaterdag ochtend gedaan. Na bestudering van de opstelling was 't meest sentationele wel het scherpstelling bekijken en beoordelen waarna een der kids de val mocht laten "springen". Zij deinsden echt geschrokken terug met welk een effect vervolgens de val omhoog slaat waarna 't beest dus ook in de lucht zou hangen. Daarna zelf zo'n ding bouwen. Dat is pittig en best moeilijk.   Als je dus in de werkelijkheid een 10-tal traps hebt gezet dan kun je gaan afwachten of wat actiever op jacht gaan. Dus vissen of schieten.

Van belang is ook om de kids ervan te overtuigen dat het een "kunst" is om sporen van dieren identificeren. Dat benoemt men als tracking. Uitsluitend in overlevenigs situaties komt het zetten en gebruiken van vallen en aan orde (trapping). Het op deze wijze vangen van dieren is normaal gesproken uit den boze. Alhoewel veel van deze kids daar niet mee zijn opgegroeid had ik het idee dat zij wel begrip hadden voor dze visie. Voor Canadeese begrippen is trapping vrij legaal.

Dus nog 2 onderdelen. Boogschieten en slingshot. Beiden netjes op een schietschijf met roos. Als je iets raakt is een pijl is dat redelijk effectief. 'n Deer (reeachtige) loopt er echter toch ver genoeg mee weg. Maar een steen uit een kattapult kan zeer hard aankomen. Toch dood je daar geen deer mee, wellicht dat een konijn even in shock is. Daarnaast nog een uiteenzetting en oefening in 5 belangrijke en handige (touw) knopen en enkele manieren om te vissen in zomer en winter. Na 8 intensieve uren bij een temperatuur rond het vriespunt waren de kids blij, rond het kampvuur de zaak te kunnen evalueren en vervolgens weer in de warme bus te kunnen kruipen.

W&M hebben vrij zelfstandig de accomodaties bekeken, de meren bezichtigd en de festiviteiten en training. Zijn ff naar Hinton geweest, 't dorp  gezien, 'n door mij gebakken zalmpje geproefd met een lekker wijntje en waren daarnaast ook druk met de jetlag aan het verwerken. Zondag ochtend samen ontbeten, full English breakfast, daarna zijn zij weer verder getrokken naar Calgary.

Het was weer leuk 'n stel bekenden hier te hebben gehad en goede gesprekken met elkaar te hebben gevoerd. Zeker met hun beiden met veel dezelfde interesse gebieden als wij hebben.

We zien ze vast nog snel weer terug.

Omdat het in Nederland Sinterklaas tijd is en zij 'n 1,5 jaar oud zoontje hebben wisten zij ons ook even te herinneren aan die tijd. Mirjam toverde uit haar dubbel geisloleerd windjack een grote zak met pepernoten te voorschijn. Voor ons keukenraam plaatste zij of Winfried aan de buitenzijde 2 heuse L & R chocolade letters. In de duisternis van gisteravond was ik zo blind om deze niet te ontdekken terwijl ik 'r nog geen meter vanaf zat. Psja 't opmerkzame en het gezichtsvermogen loopt terug.  Maar goed, Riny had het vanochtend snel in de gaten. We zijn er ten slotte beide ook om elkaar aan te vullen!!  Heerlijke melkchoco letter.  Anderzijds toch wel enigszins ondoordacht om op deze wijze de beren naar ons stulpje te lokken.

W&M bedankt voor deze geste. 't Wordt bijzonder op prijs gesteld evenals de uitbreiding van de krantenwijk. Grote ondernemers aan deze kant van de plas zijn zo begonnen!

groetjes Leo & Riny

   

Chinook. Nov. ’09

Sinds vannacht hebben we “ontzettend “last”” van de chinook.

 

 

 

 

 

 

 

 

Chinook, ’n mooie naam voor fantastische denkbeelden. Zo’n machine waarin zomaar 10 ton aan materiaal kan, dus  ook wel 100 mensen kunnen is toch een geweldige techniek.

Om de gehele omgeving hier zomaar 25 graden in temparatuur te liften is ook niet niks. Maar in de natuur, van deze aardbol, moet je van getallen niet schrikken.

De echte chinook is zo’n warme wind uit het westen. Van ’s nachts -10 gingen we vandaag naar + 15 graden zelfs hier op Blue Lake door de Chinook (wind)

Een chinook is een droge en warme wind, vergelijkbaar met een föhn in de Alpen. Deze wind waait vanuit het westen over de Rocky Mountains en over de prairies in het westen van Canada (Alberta) en de Verenigde Staten (Montana). De naam chinook komt van het Chinook-indianenvolk in het noordwesten van Noord-Amerika.

Het chinookfenomeen ontstaat als gevolg van bepaalde klimatologische omstandigheden. Wanneer het weer verandert naar een chinookconditie ligt er meestal een koude deken van lucht over de Rocky Mountains en de prairies. Wind met wolken begint te waaien vanuit het westen. Wanneer deze wind eerst aan de westkant tegen de bergen opwaait krijgt de lucht een hogere relatieve vochtdichtheid en dit vocht condenseert en valt bijvoorbeeld in de vorm van regen of sneeuw. Door deze condensatie wordt de lucht steeds droger en tegelijkertijd komt de latente warmte vrij uit het vocht. Deze relatief droge en warme lucht duwt de koude lucht steeds verder naar het oosten.

Een duidelijk visueel kenmerk is de chinook arch: het wolkendek is zover naar het oosten weggeduwd dat het als een grote boog in de lucht hangt, strekkend naar het noorden en zuiden, met naar het westen een heldere lucht, en naar het oosten het resterende wolkendek. De universiteit van Calgary heeft bij de ingang een grote boog staan. Deze boog heet de Chinook Arch en symboliseert het verschijnsel dat in de lucht te zien is.

Wanneer de wind de oostkant van de bergen heeft bereikt is er weer ruimte in verticale richting en waait het vanaf de bergen naar beneden de prairie op, onder de vooralsnog zich daarboven bevindende koude lucht, die de binnenkomende lucht naar beneden duwt waardoor het adiabatisch nog warmer wordt.

Een (meestal hard waaiende) chinook kan ’s winters de temperatuur enige tientallen graden dramatisch doen stijgen: van bijvoorbeeld -20C naar +10C of zelfs +20C in een paar uur. Deze verhoogde temperatuur kan een aantal dagen aanhouden waarna deze weer naar het lage niveau terugvalt. Een chinook was er verantwoordelijk voor dat tijdens de Olympische Winterspelen in februari 1988 in Calgary de temparatuur een prettige +15C was. Bij het ontwerpen van de schaatsfaciliteiten (Olympic Oval) en de bobsleebaan was hier rekening mee gehouden: deze hadden koelsystemen ingebouwd om deze bevroren te houden, zelfs bij een omgevingstemperatuur van +20xc2xb0C.

Dus bloesje los en gezocht naar een passende bezigheid.

Nee niet de bloesjes van de meisjes met dit weer, dat was in de hitte van Jasper een eeuwigheid geleden.

Ik zie de Harley van Bryan staan en denk:  “Even passen”. En…. ’t werkt precies als vroeger bij m’n Zundapp en DKW.

1 naar beneden en 2-3-4-5 naar boven. Voetrem zoeken. Noodknop, vrijzetten en ehhhh  startknop en…….. heeeeeyy hij loopt. Wat een sound!!!!!

Ik kijk nog een keer links en rechts  over m’n schouder, niemand te zien, ’n dot gas en beentjes los. Ohhh daar gaat ie………. Veel gemakkelijker dan schaatsen, geen handje vasthouden van Martine. Ik draai wat rondjes, over wat smalle paadjes over de parkeer plaats en dan ’t gas d’rop en naar de Highway. Bijna een kilometer over de gravelroad. Ik pak nog even de RV-parkeerplaats mee, een rondje om ’t maintenance gebouw en dan naar de Highway. Stoppen voor de stopstreep. Ik laat links en rechts ’n truck voorgaan en vertrek met hellingproef en direct een 180 graden draai. Perfecte, balans ’n dot gas en hoppaahhhh naar 2-3-4-5 en direct weer terug . ’t Werkt nog.

’n Beetje bochtenwerk, schuinhangen, draaien keren.

Natuurlijk wel met de gedachten erbij blijven, concentratie. Helemaal geen last van m’n knie haha, ’t schakelen gaat vanzelf. Nog steeds een automatisme.

Na een uurtje kijk ik op de benzine meter en zie dat er ook een keer getankt moet worden.

Parkeren. Nog een plaatje en uiblazen van de ervaring. ik sta te trillen van deze nieuwe sensatie, geweldig.

Bryan komt ook aanlopen. Hij was even naar de stad geweest.

Ik zeg ik heb ‘m even gepoetst maar je moet nodig tanken!!!

‘t Is weer net als vroeger als ik m’n vaders DAF even mee nam uit de garage.

Nog een plaatje van Bryan, hij knuffelt ‘m ook nog even, vond de motor wel erg warm. Ik zeg psja de chinook……, hij zet z’n helm op en verdwijnt richting Hinton om te tanken.

Ben nu weer de moror rijtheorie aan het bestuderen. Als de chinook blijft doe ik asap rijexamen.

Was ’n mooie dromerige middag op Blue Lake. …….

Gr. Leo

Wintertijd 1 nov 2009

Een week na Nederland gaan we in Hinton Alberta Canada ook over op de wintertijd.  ’t Vroor vannacht zo’n 10 graden maar vanochtend liep de temperatuur al snel weer op tot boven het vriespunt bij een prachtige staalblauwe hemel.

Blue Sky

Dat beloofde dus een mooie dag te worden. Onze diepvries specialist belde nog omdat ondanks een nieuwe vries/koel machine we toch nog een storing hadden. Hij wilde vandaag langskomen om die storing er toch uit te krijgen. Was de verdere week druk met allerlei klusjes en wilde dit geneuzel uit de wereld hebben. Na wat geknutsel bleek er toch wat rommel in de leidingen te zitten waardoor ’n afsluiter niet lekker werkte en doorkoelde tot -30 graden. Dat is nou net zo’n temperatuur waar we niet naar verlangen zelfs niet in de diepvries. We hebben wel even geoefend maar dat is best fris in en t-shirt.  Hopelijk is dat dus uit de wereld.

In een der cabins nog wat ongedierte geconstateerd. ’n Squirel, waarschijnlijk is tie door de nakende winter met een betere verblijfplaats aan het bouwen en is met de dekbedden aan het ontleden. Enkele stevige traps gezet en wat aanwijzingen dat we dat niet op prijs stellen. Morgenvroeg dus onze mind weer opmaken.

De laatste foto van ons houthok. Vol. Overvol zelfs, een 30-tal stammen over voor volgend jaar. Met wat lichte sneeuwbuien deze week kreeg ik toch de onbedwingbare drang om al ’t hout gezaagd en gekloofd binnen te hebben. Dit om de komende winter niet zonder te zitten op de eerste plaats maar ook om niet aan het werk te hoeven als alles onder een halve meter sneeuw bedekt is. Volgens onze lokale specialist duren alle klusjes dan 3 keer zo lang.  Daar zit ik bij dit soort klusjes niet op te wachten…

5 keer ’n muurtje volgepakt. 28 m3 volgens Tonny z’n wiskunde knobbel. Daarna door wat calculatie fouten er nog een half muurtje ervoor + nog een 30-tal ongezaagde stammen. Die wel weer drooggelegd door een stammetje eronder zodat ’t van de grond af ligt.

Dat is het eind van de klus. Volgend jaar wellicht weer. Nu naar de Main Lodge met de kloof- en zaag machine.

Tijdens het inpakken van de laatste kloofhoutjes werd ik opgeschrikt door vogel / ganzen geluiden. Dan kijk je omhoog en tuur je de v-vorm van de trekkende ganzen na. Wat ongeorganiseerd lijkt ‘t. Hebben ze haast? Komt de kou naar ons toe……wintertijd dus ’t zal wel komen.

Blue Sky

Vandaag meerdere groepen vogels gezien. Niet zoveel als in Nederland. De beestjes hebben hier natuurlijk meerdere doelen dus meerdere vluchtroutes.

Ook zij hebben de wintertijd ingezet.

Aan de overkant van de Higway prachtige wandel routes. Hier een paar uur rondgestruind met Riny. Frisse neus maar ook in de zon gezeten.

Zo nu en dan kom je tekenen van de werkelijkheid tegen. Deze poot werd wellicht van ’n deer meegnomen door een koyote. ’t Bovenstuk afgeknaagd en de rest laten liggen. Gestoord? Door ons? ’n Vosje zal er nog een maaltje aan hebben. Binnen enkele dagen is zo’n beest geheel weg op de kale botten na.

Soms pakt het goed uit tegen de zon in. Blue Lake Centre ligt enigszins in een dalletje. Maar aan de oever van Jarvis Lake kun je de Rockies wel degelijk zien. Dat is hemels breed toch maar 3 km van ons verwijderd. Prachtig in het warme najaars zonnetje. In de verte de bergen met besneeuwde toppen.

Daar hebben we ’n time out genomen.

Dat wilden we dit weekend uberhaupt al doen. Even weg naar Edmonton. Onze lokale compaan Bryan echter was weg met de volleybal dus restte ons niets anders dan weer op de tent te passen.

Wellicht na volgend weekend.

groetjes Leo